Τι έκαναν; Άλλαξαν τον κοινωνικό χάρτη της χώρας. Αστικοποίησαν την ελληνική κοινωνία με ρυθμούς που δεν της επιτρέπουν να επιβιώσει αυτόνομα. Με ρυθμούς, που δεν μπορεί να τους αντέξει. Άνοιξαν νέα πανεπιστήμια χωρίς κανέναν προγραμματισμό και με μόνο στόχο να παράγουν πτυχιούχους με τον τόνο. Πτυχιούχους, που θα ήταν υπεράριθμοι ακόμα και για κράτη του μεγέθους της Γαλλίας ή της Γερμανίας. Όποιος μπορούσε ν' αποφοιτήσει από το Λύκειο έμπαινε σε μια ανώτατη ή ανώτερη σχολή. Γέμισε η Ελλάδα από ψευδομορφωμένους με πτυχία όλων των ειδών. Από γιατρούς και μηχανικούς μέχρι εντομολόγους και μάνατζερ με ειδικότητα στη διεύθυνση κομμωτηρίων. Εκατομμύρια "πτυχιούχων" που περίμεναν το βόλεμα. Με αυτόν τον τρόπο εξοντώθηκε η επικίνδυνη για τα σχέδιά τους εργατική τάξη και οδηγήθηκε στην καχεξία και τον μαρασμό.
Πήραν τα παιδιά των φτωχών εργατών και τα έκαναν αστίζοντες και επίσης φτωχούς ανέργους. Έχοντας όλοι αυτοί οι ψευδομορφωμένοι αστική νοοτροπία, παρ' όλη τη φτώχεια τους, δεν αντιδρούσαν στην κατάρρευση της παραγωγής. Δεν τους ενδιέφεραν τα εργοστάσια και οι φόρμες εργασίας, γιατί ονειρεύονταν γραφεία, κουστούμια και ξανθιές γραμματείς. Σπούδαζαν διοίκηση επιχειρήσεων στο κάθε κατσικοχώρι, είτε της Ελλάδας είτε της Αγγλίας είτε της Ρουμανίας και περίμεναν, είτε από το κράτος που ξεπουλούσε είτε από τους "διαπλεκόμενους" που έκλεβαν, να τους κάνουν διευθυντές. Περίμεναν κι αυτοί το αστικό τους μερίδιο στη μεγάλη κλοπή. Αστεία πράγματα. Μια γενιά χαμένη. Μια γενιά που δεν γνωρίζει τι είναι εργασία, τι είναι ασφαλιστικό ταμείο και προπαντός δεν γνωρίζει τι είναι παραγωγή. Μια γενιά που νομίζει ότι τα υλικά αγαθά τα οποία καταναλώνει τα παράγουν κάτι "κατώτερα" μικρά μαύρα ή κίτρινα ανθρωπάκια, που ζουν στα υπόγεια του κόσμου του Χάρρυ Πότερ.
Μια γενιά που ζει σε έναν "virtual" κόσμο. Σε έναν "virtual" κόσμο, στον οποίο οι ίδιοι είναι διευθυντές πολυεθνικών, άσχετα αν στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί επιβιώνουν ως ανασφάλιστοι σερβιτόροι και ντελίβερι μπόυς. Μάνατζερ, ειδικοί στη διοίκηση επιχειρήσεων, που ακόμα πίνουν καφέ χάρη στη σύνταξη του εργάτη πατέρα. Επικοινωνιολόγοι, ειδικοί στη διαχείριση των μαζών και η μόνη μάζα που ξεγελάνε είναι η οικογένειά τους. Άνθρωποι, που γνωρίζουν τα πάντα για τη Μύκονο και τις βίλες της, αλλά ακόμα μένουν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους. Άνθρωποι, που γνωρίζουν όλα τα μοντέλα της Ferrari, αλλά κυκλοφορούν με το αυτοκίνητο του πατέρα. Άνθρωποι, που γνωρίζουν όλες τις μάρκες των ρούχων, αλλά ακόμα ντύνονται με τα ρούχα που θα τους ψωνίσει η μητέρα τους από το παζάρι.
Όλοι αυτοί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και έχοντας την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει η σειρά τους να βολευτούν, δεν αντιδρούν σε τίποτε. Μέχρι τότε ούτε περιοδικά δεν μπορούν ν' αγοράσουν. Παγιδευμένοι στο τζάμπα internet, ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Υποβοηθούνται σ' αυτό και από τα ναρκωτικά, που τείνουν να γίνουν μόνιμο "αξεσουάρ" των ψευδομορφωμένων. Ένα χωράφι χασίς καταναλώνει κάθε ανώτερη σχολή κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να γίνουν αυτοί οι νέοι άβουλοι, οκνηροί και κουτοπόνηροι. Έπαιξαν και την προίκα της μαμάς στο χρηματιστήριο, για ν' αποδείξουν σε όλους τι έμαθαν στην Αγγλία για την νέα οικονομία. Το έχασαν το χωραφάκι και τώρα είναι μαζί με την οικογένειά τους μέσα σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια. Τα "blue chips" αποδείχθηκαν "φούσκες" και τώρα χρωστάνε και στις τράπεζες. Τι τους επέμεινε; Η ελπίδα. Μαζεύουν αποκόμματα εφημερίδων με προκηρύξεις θέσεων του δημοσίου.
Τον εκφυλισμό μιας γενιάς μπορείς να τον καταλάβεις ακόμα καλύτερα, αν δεις τα πρότυπά της. Αν δεις ποιοι θεωρούνται πετυχημένοι. Ποιοι θεωρούνται "αξιοζήλευτοι", επειδή τα "κατάφεραν" και "πέτυχαν". Ποιοι είναι σήμερα οι "πετυχημένοι", που αποτελούν πρότυπα της ελληνικής νεολαίας; Μοντέλα, βίζιτες, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, κομμώτριες και γενικά τεμπέληδες celebrities, που έχουν τον "τρόπο" τους να επιβιώνουν πλούσια. Οι εφευρέτες της νέας εθνικής μας κραυγής …"Ουάου".
Αυτή είναι η περίφημη νέα μορφωμένη γενιά, που "γεννήθηκε" μέσα στη βασιλεία του αστικού ΠΑΣΟΚ. Η γενιά των "μορφωμένων" τριαντάρηδων, που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που την οδήγησαν οι εργατικοί αλλά "αγράμματοι" πατέρες της. Οι γενιά των "ειδικών", που περιμένει να παραλάβει τη "σκυτάλη". Η γενιά των "επιστημόνων", που θέλει να αμερικανοποιηθούν τα πάντα. Η γενιά όλων αυτών που ψάχνουν να βρουν τι κρατικός μισθός αντιστοιχεί στο κάθε πτυχίο ανάλογα με το πόσο τους κόστισε. Η γενιά, που νομίζει ότι ο εξαμερικανισμός είναι εκπολιτισμός.
Αυτοί οι οποίοι αδικούνται κατάφορα —και μακάρι να είναι πολλοί— από αυτήν τη γενίκευση του γράφοντα, είναι αυτοί που πρώτοι θα τον συγχωρέσουν για τα όσα ισχυρίζεται. Γιατί; Γιατί, όταν σε μια βάρκα κάποιοι λίγοι τραβούν κουπί και οι πολλοί λουφάρουν, υπάρχει πρόβλημα, κυρίως για τους πρώτους. Αυτούς δεν τους πειράζει να καταγγέλλεις γενικά την "τεμπελόβαρκα", γιατί αυτό μπορεί να "ξυπνήσει" τους υπόλοιπους.
Αυτό βέβαια θα ήταν και το ιδανικό για μια καταγγελία. Μπορεί αυτή η παράφορα άδικη για μερικούς καταγγελία να γίνει η αιτία να φτάσει η βάρκα στον προορισμό της και να μοιραστεί δίκαια το κουπί. Μπορεί να είναι άδικη, αλλά μπορεί να "σώσει" αυτούς που κωπηλατούν. Γιατί; Γιατί έτσι κι αλλιώς, αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες, χαμένοι είναι. Γιατί, αν δεν φτάσει η βάρκα στο προορισμό της, θα τους πουν κορόιδα, που κόπιαζαν τζάμπα σε μια καταδικασμένη κατάσταση. Αν φτάσει εξαιτίας του δικού τους κόπου, θα τους πουν και πάλι κορόιδα, εφόσον τα κέρδη θα μοιραστούν από κοινού σε όλους. Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχουμε ενδοιασμούς για τις γενικεύσεις μας. Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι όλοι να κωπηλατούν και εμείς να είμαστε οι βλάκες που δεν το καταλαβαίνουμε. Το ζητούμενο είναι πάντα να γίνει αυτό το οποίο πρέπει να γίνει και όχι αυτό που σε κάποια στιγμή φαίνεται δίκαιο, αλλά δεν προσφέρει τίποτε στο πραγματικό πρόβλημα. Άλλωστε και ο γράφων σ' αυτήν τη γενιά ανήκει. Προς το παρόν είναι ένας από τα εκνευρισμένα "κορόιδα", που τώρα τραβάνε κουπί.
Το θέμα, για να συνεχίσουμε την ανάλυση, είναι ότι ο ελληνικός λαός εξαιτίας αυτής της εγκληματικής εκπαιδευτικής πολιτικής έχασε την ικμάδα του και έγινε ένας οκνηρός λαός, που περιμένει πλέον να σωθεί μέσα από έναν διορισμό. Ο ελληνικός λαός έχασε την ικανότητά του να αυτοσυντηρείται. Ξέχασε να δουλεύει με τα χέρια. Ξέχασε ότι η έννοια της εργασίας συνδέεται με την έννοια του έργου και κατ' επέκταση με τα χέρια. Αυτό ήταν και το ζητούμενο της πολιτικής των αστών. Γιατί; Γιατί μπορούσαν με το "κόκαλο" ενός διορισμού στο δημόσιο να τον "σέρνουν" όπου ήθελαν. Γιατί μπορούσαν να σέρνουν τον "παράλυτο", υποσχόμενοι "καρέκλα". Λαός που "σέρνεται" έξω από τα γραφεία της εξουσίας δεν αντιδρά στις αυθαιρεσίες της και αυτό ήταν η επιθυμία των κυβερνώντων.
Όταν προσπαθείς να επωφεληθείς από την αυθαιρεσία της εξουσίας, δεν είναι δυνατόν να την καταγγέλλεις. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να χάσει ο ελληνικός λαός τη δυνατότητα να αυτοσυντηρείται. Εξαιτίας αυτού του φαινομένου δεν αντιδρούσε στην καταστροφή της παραγωγής. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν άλλο. Έχοντας χάσει τη δυνατότητα να εργάζεται, άρχισε να σκέφτεται θετικά μπροστά στην προοπτική ν' ανοίξουν οι "πόρτες" σε όλους εκείνους τους ξένους, που θα μπορούσαν να εργαστούν. Ο άνεργος ψευδοϊδιοκτήτης έγινε "παράλυτος" και σκεφτόταν ότι δεν θα ήταν άσχημο να "προσλάβει" έναν "κατώτερο" τριτοκοσμικό δούλο για να κάνει τις δουλειές του "σπιτιού". Αυτός βέβαια ήταν και ο τελικός στόχος των αστών. Γιατί; Γιατί στόχος τους ήταν η αλλαγή του κοινωνικού χάρτη της χώρας. Παραδίδοντας την παραγωγή σε αλλοδαπούς, δημιούργησαν μια νέα εργατική τάξη. Ήθελαν μια τέτοια εργατική τάξη "κατωτέρων", για να μπορούν να την εκβιάζουν. Από τη στιγμή που "παρέλυσαν" τον λαό, τοποθετώντας τον στην αστική βαθμίδα, δεν είχαν κίνδυνο από τις όποιες παραγωγικές δυνάμεις θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν στη χώρα.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«300 ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΑΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου