Οι Έλληνες Golden Boys είναι το ίδιο ακριβώς καραγκιόζηδες με τους ξένους συναδέρφους τους, αλλά έχουν δύο ιδιομορφίες, που τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Διαφοροποίηση τρομερά σημαντική, εφόσον κάποιους από αυτούς τους τοποθετεί στο επίπεδο του απλού κερδοσκόπου κλέφτη και κάποιους άλλους στο επίπεδο του εθνικού προδότη. Σε γενικές γραμμές το κοινό στοιχείο τους είναι αυτό που χαρακτηρίζει γενικά το σινάφι τους και είναι το ότι αποτελούν τον ορισμό του "τζάμπα μάγκα" της Νέας Τάξης. Ένα αγορασμένο πτυχιάκι κάποιου Χάρβαρντ και από εκεί και πέρα ένας στημένος "διορισμός" σε κάποια υψηλή θέση, είτε του ιδιωτικού είτε του δημοσίου τομέα. Γιατί τους λέμε "τζάμπα μάγκες"; Για να μην τους πούμε τίποτε άλλο πολύ χειρότερο, που αρχίζει από "Μ" και τελειώνει σε "αλάκες".
Η μόνη ιδιομορφία στην ελληνική υποκοινωνία των Golden Boys —σε σχέση με τον διεθνή περίγυρο— είναι η "φτώχεια" της. Μια "φτώχεια" φυσιολογική, εφόσον η μίζερη ελληνική οικονομική πραγματικότητα δεν έχει το "βάθος" για να επιδείξει μια μεγάλη "γκάμα" Golden στελεχών. Η ελληνική οικονομία είναι μικρή και ταυτόχρονα μη παραγωγική. Ως εκ τούτου δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει με "χρυσάφι" έναν μηχανολόγο, όπως πλήρωσε η γερμανική οικονομία. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει με "χρυσάφι" έναν σχεδιαστή, όπως πλήρωσε η ιταλική οικονομία. Δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει με "χρυσάφι" έναν βιολόγο, όπως πλήρωσε η αμερικανική οικονομία. Δεν πλήρωσε, γιατί δεν έχει τους παραγωγικούς μηχανισμούς, οι οποίοι πληρώνουν όσο-όσο την τεχνογνωσία αιχμής.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι εμπορικές. Κοινώς "μπακάλικα". Ως εκ τούτου οι μόνοι Golden boys που υπάρχουν κινούνται στο επίπεδο του "μπακαλόγατου". Στο επίπεδο του περίφημου "Ζήκου". CEO της "Α.Β. Βασιλόπουλος" ...είναι να ντρέπεσαι και να το λες. Σαν να λες ..."αρχιδρομέας" σε μικτή ομάδα γηροκομείου. Τέτοιοι είναι οι Golden Boys στην Ελλάδα. Κάποιες κουτσοσπουδές οικονομικών —έτσι, για να υπάρχουν τα τυπικά προσόντα— και γνώση που σπάνια ξεπερνά αυτήν του απλού λογιστάκου. Ό,τι ανώτερο χρειάζεται η επιχείρηση, την οποία διαχειρίζονται, απλά το δανείζονται από τα "αφεντικά" τους. Οι πολυεθνικές, δηλαδή, είναι αυτές που κερδίζουν και χάνουν τις μάχες της αγοράς και οι τοπικοί "πετυχημένοι" απλά διαχειρίζονται τα αποτελέσματα. Η Nike ή η Coca-Cola μάχονται για την παγκόσμια επικράτηση και οι τοπικοί "μάνατζερ" απλά εισπράττουν τα αποτελέσματα. Όσο πιο πολλές είναι οι νίκες των αφεντικών, τόσο μεγαλύτερα πούρα αγοράζουν. Πέραν τούτου ουδέν. Από τον δρόμο να πάρεις κάποιον και να τον κάνεις διευθυντή της Coca-Cola, θα είναι "επιτυχημένος", γιατί απλούστατα δεν μπορεί να αποτύχει.
Η πορεία όλων αυτών είναι περίπου κοινή. Με τις γνωριμίες των χρόνων των σπουδών κατόρθωσαν και στην κυριολεξία "διορίστηκαν" στις θέσεις τους. Όταν ο Αμερικανός, ο οποίος διευθύνει μια πολυεθνική, διαλέγει τον διευθυντή που θα τοποθετήσει στο ελληνικό παράρτημά της, τον συμμαθητή του από το Χάρβαρντ θα προτιμήσει. Όταν γνωρίζει ότι, ακόμα και στην τύχη να διαλέξει διευθυντή, δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί να μην επιλέξει τον πρώην συγκάτοικό του; Θα έχει και έναν φίλο να τον φιλοξενήσει στην Ελλάδα, για να κάνει διακοπές. Τόσο απλά.
Πώς όμως όλοι αυτοί οι πετυχημένοι της "κονσέρβας" κατόρθωσαν και πήραν τους τεράστιους μισθούς μέσα από μια τόσο μικρή και φτωχή αγορά; Με τον τρόπο που τα καταφέρνουν οι όμοιοί τους σε όλο τον κόσμο. Με τη βοήθεια των ομοεθνών "συμμαθητών" τους. Απλά πράγματα. Όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια συμμορία. Αυτό, που τους έλειπε ως "επιφάνεια" στην μικρή ελληνική αγορά, το πήραν σε "ύψος". Αυτό, που δεν μπορούσε να τους δώσει η αγορά με το μέγεθός της, τους το έδωσε η αισχροκέρδεια. Η μοναδική στον κόσμο αισχροκέρδεια, που μαστίζει την ελληνική αγορά, είναι δημιούργημα της διαπλοκής των αστών. Τα κολεγιόπαιδα συνεννοήθηκαν μεταξύ τους και λεηλάτησαν τον ελληνικό λαό. Οι συμμαθητές αρχικά στο Κολέγιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Χάρβαρντ είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή αισχροκέρδεια, που καθιστά την Ελλάδα την πιο ακριβή χώρα με τους πιο φτωχούς πολίτες. Οι Έλληνες πληρώνουν τα πιο ακριβά προϊόντα, γιατί δεν αντιμετώπισαν εγκαίρως τη συμμορία του Παλαιού Ψυχικού.
Ο πολιτικός, που "ελέγχει" την αγορά, είναι συμμαθητής με τον CEO του σούπερ μάρκετ ή της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, που έχουν συνθέσει καρτέλ. Ο μεγαλογαλατάς, που αισχροκερδεί, είναι συμμαθητής τόσο με τον "κουμπάρο" που τον ελέγχει όσο και με τον υπουργό, ο οποίος προΐσταται του ελεγκτικού μηχανισμού. Ο ένας βοηθάει τον άλλο, για να μονιμοποιούνται στις θέσεις τους και ν' αυξάνουν τους μισθούς τους. Ο πολιτικός κάνει "πλάτες", για να στηθούν τα καρτέλ των συμμαθητών και αυτοί ανταποδίδουν με γενναίες χορηγίες κατά την προεκλογική περίοδο. Ο "πετυχημένος" μάνατζερ γνωρίζει ότι, κάθε φορά που θέλει να παρουσιάσει κέρδη —και άρα αποτελέσματα—, μπορεί να αισχροκερδεί. Κάθε φορά που του λείπουν χρήματα, τα αναζητά μέσω των αυξήσεων, γιατί γνωρίζει ότι δεν θα τιμωρηθεί. Από ποιον θα τιμωρηθεί; Από αυτόν που έπαιζαν σφαλιάρες στο Κολέγιο; Από αυτόν που αυνανίζονταν μαζί στο υπόστεγο του ΚΛΜ του Χάρβαρντ;
Το χειρότερο με αυτούς τους ευνούχους της "επιτυχίας" δεν είναι ότι ζούνε σαν πετυχημένοι, ενώ είναι ανθρωπάκια της πλάκας, αλλά ότι το πιστεύουν κιόλας. Είναι προφανές ότι μέσα στο θολωμένο από την κόκα μυαλουδάκι τους υπάρχει σύγχυση. Απόλυτη σύγχυση. Μπερδεύουν την έννοια του διαχειριστή με αυτήν του ιδιοκτήτη. Νομίζουν ότι, επειδή διοικούν μεγάλες επιχειρήσεις με μεγάλα έσοδα, δικαιούνται συμμετοχή στα κέρδη τους. Αυτό είναι λάθος. Ο ιδιοκτήτης εισπράττει κέρδη, ενώ ο διαχειριστής εισπράττει απλό μισθό. Ο ιδιοκτήτης εισπράττει κέρδη, γιατί έχει τη δυνατότητα να φορτωθεί και ζημιές.
Αν ο ιδιοκτήτης έχει γαϊδούρι για μεταφορά, θα πληρωθεί τα ανάλογα κέρδη. Αν έχει πλοίο, θα πολλαπλασιάσει τα κέρδη του, γιατί αυτό του επιτρέπει τη ιδιοκτησία του. Ο διαχειριστής δεν μπαίνει σ' αυτήν τη διαδικασία. Αν του παραδοθεί γαϊδούρι, τέτοιο θα οδηγεί με έναν μισθό. Αν του παραδοθεί πλοίο, θα κάνει το ίδιο και πάλι για τον ίδιο μισθό. Μόνον αν είναι "θαυματοποιός" μπορεί να διεκδικήσει κέρδη συνεταίρου. Μόνον αν μπορεί να κουβαλάει με ένα γαϊδούρι το φορτίο ενός πλοίου δικαιούται μερίδιο κέρδους. Σε όλες τις άλλες τις άλλες περιπτώσεις δεν δικαιούται μερίδιο από τα κέρδη. Γιατί; Γιατί δεν τον συμφέρει. Γιατί, όπως είπαμε, είναι κοινός εργαζόμενος και ως εκ τούτου δεν μπορεί να φορτωθεί ζημιές.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "θολούρα" των Golden βλακών. Ένα φαινόμενο παγκόσμιο και όχι μόνον ελληνικό. Παντού συμβαίνει αυτό από τα κουτορνίθια. Την αλήθεια των όσων λέμε την αποκαλύπτει η σημερινή οικονομική κρίση. Μέχρι τώρα η οικονομική "άνθιση" σκέπαζε τα δεδομένα και δεν γίνονταν τα πάντα αντιληπτά στη σωστή τους βάση. Τώρα που η κρίση μαίνεται, φαίνεται ποιος δικαιούται να παίρνει το οτιδήποτε. Αυτό το βλέπουμε στην περίπτωση της AIG. Για όσο διάστημα πήγαινε καλά η εταιρεία, οι Golden βλάκες νόμιζαν ότι ήταν "θεοί". Νόμιζαν ότι είχαν μετατρέψει το "γαϊδούρι", που κουβαλούσε ένα "μπιτόνι", σε "τάνκερ".
Έβλεπαν τα κέρδη, έπαιρναν ένα κομπιουτεράκι και υπολόγιζαν το μερίδιό τους. Τώρα που η εταιρεία παρουσιάζει ζημιά, γιατί δεν ξαναπαίρνουν το κομπιουτεράκι στα χέρια τους; Συμμέτοχοι μόνον στα κέρδη; Στη ζημιά μόνον οι ιδιοκτήτες; Πώς είναι δυνατόν οι ιδιοκτήτες τής εν λόγω εταιρείας σήμερα να καταστρέφονται και οι διαχειριστές να εξακολουθούν να παίρνουν μπόνους; Ναρκωτικά να έπαιρναν, καλύτερη διαύγεια θα είχαν. Τώρα δεν πρέπει να τους στείλει η ιδιοκτησία τον λογαριασμό για το μερίδιο τους από τη ζημιά;
Ένα άλλο πράγμα, που δεν κατανοούν, είναι το πώς προκύπτει ο μισθός μέσα από τη δυναμική της ελεύθερης αγοράς και μάλιστα ο ενισχυμένος μισθός. Δεν κατανοούν ότι το ύψος του μισθού ενός στελέχους δεν έχει τόσο σχέση με την αξία της εξειδίκευσής του ή την ανάγκη του ιδιοκτήτη, όσο με την προσφορά του περίγυρου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τον μισθό σου στην πραγματικότητα δεν τον υπολογίζεις με βάση την αξία σου ή τα κέρδη που προσφέρεις σε μια επιχείρηση εξαιτίας της δουλειάς σου. Τον μισθό σου τον υπολογίζεις με βάση τους μισθούς που προσφέρει ο ανταγωνιστικός περίγυρος για να σε αποκτήσει. Με βάση τα χρήματα που θα κληθεί να πληρώσει το αφεντικό σου, για να σε κρατήσει στη δούλεψή του. Αν δηλαδή δεν υπάρχει αντιπροσφορά, που να οδηγεί σε πλειοδοτικό διαγωνισμό, δεν υπάρχει αύξηση μισθού. Ο καλύτερος γιατρός του κόσμου να είσαι, κανέναν δεν μπορείς να "εκβιάσεις" για αύξηση, όταν ο εργοδότης σου είναι ταυτόχρονα και ο ιδιοκτήτης του μοναδικού νοσοκομείου της χώρας.
Απλά πράγματα. Σε φυσιολογικές συνθήκες κανένας μισθός δεν μπορεί να ξεφύγει από τα "μέτρα" της τοπικής οικονομίας. Δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει, όταν αναζητείται απλά εκπαιδευμένος επιστήμονας και όχι κάποιο μυστηριώδες "φαινόμενο". Δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει σε μια κοινωνία, η οποία "παράγει" επιστημονικό δυναμικό σε βαθμό που να ισχύει το "ουδείς αναντικατάστατος". Αν ο περίγυρος προσφέρει 600 ευρώ στους εργαζόμενους, ο "μοναδικός" μπορεί να παραμείνει στη θέση του με 601 ευρώ. Γιατί; Γιατί τον συμφέρει. Γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει κάποιον με στέρηση των υπηρεσιών του. Αυτή η απλή λογική της αγοράς δεν υπάρχει στα μυαλά των Golden boys. Αυτοί υπολογίζουν τους μισθούς τους με βάση τα μεγέθη και άρα τα κέρδη των εταιρειών στις οποίες εργάζονται και με βάση την "αξία" των πτυχίων τους.
Το πόσο λάθος είναι αυτό, μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος, αν σκεφτεί το εξής απλό. Στη σημερινή Ελλάδα, αν πετάξεις μια πέτρα, πιο εύκολα θα πετύχεις οικονομολόγο, παρά εργάτη. Αν, για παράδειγμα, ο σημερινός "χρυσός" μάνατζερ του ΟΤΕ χάσει τη "χρυσή" θέση του, πού θα πάει να εργαστεί; Χωρίς τις "πλάτες" των Κολεγίων και των Λεσχών πού θα πάει να δουλέψει; Γνώσεις παραπάνω από τον οικονομολόγο που κάνει ντελίβερι πίτσες δεν έχει. Ποιος θα του δώσει σήμερα πάνω από 600 ευρώ τον μήνα, όταν με αυτά τα χρήματα μπορεί να βρει κάποιον πιο νέο και πιο "ορεξάτο" για δουλειά; Εκείνος ο κακομοίρης ο άλλοτε χρυσοπληρωμένος μάνατζερ της Cosmote πού βρίσκεται σήμερα; Ακόμα ψάχνει δουλειά; Μόλις απολύθηκε ξέχασε τα σκάφη, τα κάμπριο και τα πούρα; Ξέχασε ότι είναι "θεός", όπως νόμιζε όταν ζούσε ως τέτοιος κρατική δαπάνη; Γιατί δεν φτιάχνει μια δική του εταιρεία, να "σαρώσει" την αγορά των κοινών θνητών; Μόνον με τα ανεύθυνα χρήματα του διαχειριστή γνώριζε τον "Όλυμπο";
Είναι προφανές ότι οι αμερικανοσπουδαγμένοι μάνατζέρ μας κάπου δεν μας τα λένε "καλά". Μάλλον δεν τα έμαθαν καλά τα "γράμματα" εκεί όπου πήγαν. Μάλλον μόνον τον ομαδικό αυνανισμό θυμούνται από το Χάρβαρντ. Η συμμορία των αυνανιστών. Έτσι λειτουργούσαν πάντα και αυτό κάνουν και σήμερα. Ομαδικά αμύνονται στις επιθέσεις που δέχονται. Υπολόγισαν με "λάθος" τρόπο τους μισθούς τους και με έναν επίσης "λάθος" τρόπο προσπαθούν σήμερα να τον υπερασπιστούν. Ο "Ζήκος", που έγινε CEO, πρέπει να εξηγήσει τα ανεξήγητα και έχει πρόβλημα. Πρέπει να εξηγήσει πώς σε μια οικονομία περιορισμένων μεγεθών —και άρα δυνατοτήτων— αυτοί καταφέρνουν και εισπράττουν μισθούς πολύ μεγαλύτερους από αυτούς που εισπράττει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Επειδή κάποιοι είναι βλάκες, νομίζουν ότι όλοι είναι όμοιοί τους. Νομίζουν, για παράδειγμα, ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι παντελώς αφηρημένος και ότι δεν έχει "μέτρα". Νομίζουν, για παράδειγμα, ότι μπορούν να ζητούν ό,τι θέλουν. Υπάρχει όμως "μέτρο" στον ιδιωτικό τομέα; Υποτίθεται ότι είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική ιστορία όπου η τύχη ολόκληρων επιχειρήσεων βρίσκεται στα χέρια διαχειριστών. Υπάρχει "μέτρο", αρκεί να γνωρίζει κάποιος πού να το αναζητήσει. Το γεγονός ότι ολόκληρο το "είναι" του ιδιοκτήτη βρίσκεται στα χέρια ενός διαχειριστή, μπορεί να είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στη στεριά, αλλά δεν είναι στη θάλασσα. Στη θάλασσα αυτή είναι μια σχεδόν μόνιμη κατάσταση εδώ και αιώνες. Οι καπετάνιοι έχουν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σ' αυτό το οποίο διαχειρίζονται και το οποίο δεν τους ανήκει. Οι καπετάνιοι, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε ένα ανοικτό διεθνές περιβάλλον και ταυτόχρονα περιορίζονται από τις εθνικές δυνατότητες των αφεντικών τους.
Αυτοί οι καπετάνιοι έχουν εξουσία πραγματική, η οποία μπορεί να μετουσιωθεί ανά πάσα στιγμή σε απειλή καταστροφής. Με μια τους "λανθασμένη" απόφαση μπορούν μέσα σε λίγα λεπτά να βυθίσουν ολόκληρη την περιουσία ενός πλοιοκτήτη στον πάτο της θάλασσας. Διαθέτουν εξουσία πιο ισχυρή και άμεση από τον οποιονδήποτε "καπετάνιο" της ξηράς. Τι θα κάνει λόγου χάρη ο "καπετάνιος" ενός σούπερ μάρκετ, προκειμένου να απειλήσει το αφεντικό του; Θα τον απειλήσει με άμεσο "βούλιαγμα" της επιχείρησης; Πριν προλάβει να το υπονοήσει, θα απολυθεί. Τι θα κάνει προκειμένου να το απειλήσει με "δολιοφθορά"; Θα απειλήσει ότι θ' αφήσει ανοιχτές τις κονσέρβες να χαλάσουν; Θα στραβώνει τα μακαρόνια μέχρι να ενδώσει το αφεντικό του στις πιέσεις του για αύξηση;
Όταν λοιπόν αυτός ο οποίος έχει την πιο απόλυτη και άρα απειλητική εξουσία απέναντι στο ίδιο το αφεντικό του είναι ένας καπετάνιος, ευνόητο είναι ότι ο μισθός του είναι ένα "μέτρο". Ένα αξεπέραστο για τους υπόλοιπους μέτρο. Το απόλυτο αυτό "μέτρο" για την ελληνική οικονομία σε συνθήκες παγκόσμιου ανταγωνισμού είναι οι 8000 ευρώ μηνιαίως. Αυτός είναι ο μισθός ενός Έλληνα καπετάνιου ελληνικού ποντοπόρου πλοίου. Ένα "μέτρο" σε φυσιολογικές συνθήκες απλησίαστο για τους "καπετάνιους" της ξηράς, εφόσον ο καπετάνιος, για να το εισπράξει, εγκαταλείπει σχεδόν τα εγκόσμια. Τον χάνει το σπίτι του για μήνες ολόκληρους και δεν εργάζεται δίπλα σ' αυτό. Εξουσιάζει δύστροπους ναύτες σε συνθήκες απόλυτης έντασης και δεν παίζει με τις γραμματείς του, όπως οι "καπετάνιοι" της ξηράς. Κοιμάται σε μια τρύπα με το περίστροφο αγκαλιά και όχι στις σουίτες των ξενοδοχείων με τις μικρές των φωτοτυπικών.
Αυτός είναι το "μέτρο" της ελληνικής οικονομίας. Εφόσον μια αιώνια δυναμική έχει καθορίσει αυτό το "μέτρο" μέσα από σκληρές και ανελέητες μάχες πανίσχυρων παραγόντων, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα διεθνές περιβάλλον, ευνόητο είναι ότι αυτό το "μέτρο" είναι ασφαλές. Αυτός ο μισθός των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν τεράστια "διαπραγματευτικά" ατού απέναντι στα αφεντικά τους, θα έπρεπε να είναι το "ταβάνι" της κάθε οικονομίας. Κανένας CEO καμίας ελληνικής επιχείρησης δεν θα έπρεπε φυσιολογικά να παίρνει μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που εισπράττει ένας Έλληνας καπετάνιος ελληνικής ιδιοκτησίας ποντοπόρου πλοίου. Και όμως αυτός ο διάσημος σε όλον τον κόσμο καπετάνιος παίρνει λιγότερα από τον "Ζήκο" του Κολεγίου Αθηνών. Τον κοινό συμμαθητή του Γιωργάκη και του Κυριάκου. Για να ξέρουμε δηλαδή τι λέμε και προπάντων για να καταλαβαίνουμε τι ακούμε. Έγινε ο κασιδιάρης "Ζήκος" CEO και έφτυσε τον κόσμο όλο.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου