"Παγιδεύονται" οι νεαροί Μακεδόνες μέσα στον λαβύρινθο της ευνουχισμένης Θεσσαλονίκης, την ίδια ώρα που οι όμοιοί τους στην Αθήνα εξελίσσονται.

Η Μακεδονία ήταν πάντα σ' αυτήν την άθλια οικονομική κατάσταση και γι' αυτό φρόντιζε πάντα η Θεσσαλονίκη. Αυτή η πόλη είναι ο καρκίνος της Μακεδονίας. Δεν μιλάμε βέβαια για τους απλούς Θεσσαλονικείς, που μοιράζονται την ίδια φτώχεια με τους υπόλοιπους Μακε­δόνες. Μιλάμε γι' αυτούς που την κυβερνούν και της προσδίδουν συγκεκριμένα λειτουργικά χαρακτηριστικά. Αυτή η πόλη είναι υπεύθυνη για τη μιζέρια όλης της βόρειας Ελλάδας. Εξαιτίας της δεν είναι αδύναμη μόνο η Μακεδονία, αλλά και η πλούσια Θράκη και η επίσης πλούσια Θεσσαλία. Εξαιτίας αυτής της "άρχουσας" τάξης της, η Μακεδονία έπεσε στην ανυποληψία και αιώνες τώρα δεν μπορεί να λάβει τη θέση της στο παγκόσμιο στερέωμα. Η Μακεδονία, εξαιτίας αυτής της πόλης, πάντα υποτάσσεται στο ισχυρότερο κέντρο που μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντα της "διορισμένης" άρχουσας τάξης της. Η Θεσσαλονίκη υποτάχθηκε στην Κωνσταντινούπολη και υπέταξε τη Μακεδονίαˆ η Θεσσαλονίκη υποτάχθηκε στην Αθήνα και υπέταξε εκ νέου τη Μακεδονία. Όποιος "ταΐζει" την άρχουσα τάξη της, ελέγχει τη Μακεδονία.

Η Θεσσαλονίκη ήταν η συμβασιλεύουσα επί βυζαντινής αυτοκρατορίας και η ίδια είναι η "συμπρωτεύουσα" του ελληνικού κράτους. Ποια ανάγκη καλύπτει όμως ένας τίτλος αυτού του είδους; Αυτός ο τίτλος είναι έκφραση κολακείας προς τον ευνούχο κι έχει ως στόχο ν' αποκρύπτει την πραγματικότητα. Δεν αποκαλείς κάποιον "ευνούχο", βλέποντας την ανικανότητά του. Τον αποκαλείς "μέγα εραστή" - όμοιο με τον πραγματικό εραστή - , αλλά με μια μικρή διαφορά: Αυτός ο "εραστής" δεν έχει γυναίκα. Είναι ο αδερφός εκείνου που είναι πραγματικός εραστής κι έχει γυναίκα. Εραστής στην προκειμένη περίπτωση είναι μόνον η άρχουσα τάξη της πόλης που ασκεί εξουσία. Στην περίπτωση της Ελλάδας η πόλη αυτή είναι η Αθήνα και "γυναίκα" το ελληνικό κράτος.

Η Θεσσαλονίκη, που βρίσκεται μονίμως εκτός εξουσίας, δεν χαρακτηρίζεται ως ανίκανη. Υποτίθεται συνδιαχειρίζεται την εξουσία κι υποτίθεται είναι πάντα η "χρυσή" εφεδρεία. Λέμε όμως υποτίθεται, γιατί η Θεσσαλονίκη αδυνατεί να επιβιώσει μόνη της ως κέντρο πραγματικής εξουσίας. Δεν έχει τη δομή, που θα της επέτρεπε ν' ασκεί πραγματική εξουσία. Δεν κατοικούν μέσα σ' αυτήν οι κεφαλαιοκράτες της Μακεδονίας, που ελέγχουν τον λαό τής Μακεδονίας, ώστε να μπορέσει αυτή να επιβιώσει ως πρωτεύουσα ανεξάρτητου κράτους. Γι' αυτόν τον λόγο, όταν εγκαταλείπει το ένα κέντρο εξουσίας, υποτάσσεται σε κάποιο άλλο. Αν για κάποιο λόγο "καταστρεφόταν" σήμερα η Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη θ' αναζητούσε νέους κυρίους. Δεν υπήρχε περίπτωση να επεδίωκε την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας.

Το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Κανένας δεν εξετάζει τους λόγους που μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη είναι μόνιμα εκτός εξουσίας. Όταν η Θεσσαλονίκη ήταν μεγαλούπολη, η Αθήνα ήταν χωριό. Όμως, αυτό το χωριό έγινε τέρας της ελληνικής οικονομίας και πρωτεύουσα της Ελλάδας και η Θεσσαλο­νίκη παρέμεινε ο "φτωχός" συγγενής. Η Θεσσαλονίκη διατήρησε τον τίτλο της "συμπρω­τεύουσας", που είχε και επί Βυζαντίου. Τι θα πει όμως "συμπρωτεύουσα" στο επίπεδο της εξουσίας; Ή κυβερνάς ή κυβερνάσαι. Η εξουσία μοιάζει με τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ένας την κερδίζει και ένας την ασκεί. Όλοι οι υπόλοιποι είναι χαμένοι. Ο δεύτερος, που ο αριθμός του λαχείου του διαφέρει κατά ένα ψηφίο, δεν διαφέρει από κάποιον που δεν έχει κανένα κοινό ψηφίο με τον τυχερό λαχνό. Δεν υπάρχει δεύτερος όταν μιλάμε για εξουσία. Ο δεύτερος είναι όμοιος με τον τελευταίο, έστω κι αν είναι άνισοι μεταξύ τους. Η Θεσσαλονίκη - κι αυτό είναι το δράμα της - είναι επαγγελματίας δεύτερη, γιατί αυτό βολεύει τους ευνούχους που την κυβερνούν. Ακόμα και σήμερα αυτή η πόλη ζει εις βάρος του συνόλου της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες "πληρώνουν" κεφαλικό φόρο στη Θεσσαλονίκη, για να συντη­ρούνται οι εκλεκτοί της.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που μπορεί να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε. Δημιουργήθηκε ως επιλογή της εξουσίας και μπορεί να διαλυθεί από την εξουσία, αν αυτό είναι και πάλι επιλογή της. Είναι η μόνη πόλη ελεύθερου δυτικού κράτους, που έχει χαρακτηριστικά αποικιακής πόλεως. Μπορεί ακόμα και σήμερα να διαλυθεί με μια απλή υπουργική απόφαση. Αν ένας υπουργός αποφασίσει να "κλείσει" το πανεπιστήμιό της, η πόλη διαλύεται μέσα σε μια ημέρα. Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν διαχειρίζεται δικό της κεφάλαιο. Δεν έχει μέσα στα "σπλάχνα" της τους ισχυρότερους κεφαλαιοκράτες της περιφέρειας που εκμεταλλεύεται και άρα της Μακεδονίας. Έχει πλουτοκράτες, που συντη­ρούνται από το κεφάλαιο των μικρών κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι είναι διασκορπισμένοι στο σύνολο της Μακεδονίας. Η Θεσσαλονίκη συντηρείται από το κεφάλαιο - γη της Φλώρινας, της Έδεσσας, του Κιλκίς, των Σερρών κλπ., το κεφάλαιο - γούνα της Καστοριάς, το κεφάλαιο - λιγνίτη της Κοζάνης, το κεφάλαιο - τουρισμό της Χαλκιδικής κλπ.. Συντηρείται δηλαδή από τον πλούτο των κεφαλαιοκρατών και τους μισθούς των εργατών που βρίσκονται διάσπαρτοι στο σύνολο των μακεδονικών πόλεων. Οι Θεσσαλονικείς πλουτίζουν, επειδή οι Μακεδόνες, πάνω στην αγωνία τους, είτε να μορφώσουν τα παιδιά τους είτε να "θεραπευθούν", ξοδεύουν τον πλούτο τους στη Θεσσαλονίκη.

Αυτό γίνεται με τη μέθοδο που αναφέραμε πιο πάνω και αφορά τις αυτοκρατορίες και όχι τα μικρά εθνικά κράτη. Η Θεσσαλονίκη συντηρείται εξαιτίας της τεχνητής υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού, που την κάνει ανταγωνιστική εις βάρος των υπολοίπων μακεδονικών πόλεων. Έχει συγκεντρώσει κόσμο, εξαιτίας της εξουσίας και άρα οικονομικώς αυθαίρετα. Υπάρχει υπερσυγκέντρωση υπηρεσιών διοίκη­σης, υγείας κλπ..  Έχει ένα τερατώδες πανεπιστήμιο, το οποίο αποτελεί μια "βιομηχανία" που παράγει πλούτο. Εξαιτίας των φοιτητών, εισρέει σ' αυτήν "έτοιμο" χρήμα, το οποίο δεν "παρά­γεται" από το κεφάλαιο που η ίδια διαχειρίζεται. Εισρέει πλούτος στην πόλη, ο οποίος επενδύεται και πάλι μέσα σ' αυτήν, που εξακολουθεί να συγκεντρώνει πλούτο. Παίρνει αξία ο πλούτος που επενδύεται στα ακίνητα, που - εις βάρος της παραγωγής - απορροφούν το σύνολο των επενδύσεων. Αυτή η διαδικασία έχει τραγικά αποτελέσματα για την οικονομία, γιατί η "απο­δοτικότητά" της βυθίζει σε τέλμα ολόκληρη τη Μακεδονία. Δεν είναι μόνο που η Θεσσαλονίκη καταναλώνει "έτοιμα" χρήματα, αλλά, εξαιτίας της "απόδοσης" του ιδιόμορφου αυτού κεφαλαίου της, καταστρέφει και τον πλούτο που παράγεται στη Μακεδονία.

Οι Μακεδόνες κεφαλαιοκράτες δεν επενδύουν τον πλούτο τους στην εργασία τους και άρα στην παραγωγή. Δεν αυξάνουν - μέσω των επενδύσεων - την ισχύ τους κι ούτε ενισχύουν την απασχόληση των εργατών στη Μακεδονία. ...Επενδύουν σε ακίνητα στη Θεσσαλονίκη. Ο πλούτος των Μακεδόνων, αντί να γίνεται εργοστάσια, γίνεται "γιαπιά" στη Θεσσαλονίκη. Όλοι οι κεφαλαιοκράτες της Μακεδονίας έχουν ακίνητα στη Θεσσαλονίκη. Το αστείο είναι ότι μόνοι τους εξουδετερώνουν τα πλούτη τους. Δημιουργούν "πληθωριστικές" συνθήκες, επενδύοντας σε μία πόλη "φάντασμα", κάνοντας πλούσιους τους Θεσσαλονικείς κι απαλλάσσοντας τους Αθηναίους κεφαλαιοκράτες από αντιπάλους. Εξαιτίας της Θεσσαλονίκης όλη η Μακεδονία υπολειτουργεί. Η Μακεδονία τρώει τις σάρκες της. Επειδή η Θεσσαλονίκη μαζεύει "έτοιμα" χρήματα, όλοι επενδύουν σ' αυτήν, για να πάρουν μερίδιο από αυτά τα χρήματα. Επειδή επενδύουν, αυτή εξακολουθεί να μαζεύει "έτοιμα" χρήματα. Κανένας Μακεδόνας κεφαλαιοκράτης δεν θέλει να "διαλύσει" αυτή η πόλη, γιατί έχει επενδύσει σ' αυτήν. Κανένας όμως δεν καταλαβαίνει ότι είναι ασήμαντος κεφαλαιοκράτης, επειδή ακριβώς αυτή η πόλη "καταπίνει" τον πλούτο που παράγει το μακεδονικό κεφάλαιο.

Εξαιτίας αυτής της δραστηριότητας, ο πλούτος που παράγεται από το μακεδονικό κεφάλαιο δεν οδηγεί στη μετάλλαξη του κεφαλαίου. Η δύναμή του "εκτονώνεται" στα ακίνητα της Θεσσαλονίκης. Δεν συσσωρεύεται πλούτος εξαιτίας της γης, ο οποίος στη συνέχεια θα γίνει εργοστάσιο. Δεν "ασφυκτιά" ο πλούτος που παράγεται, ώστε να βρει διέξοδο στην παραγωγή. Όταν δεν "πιέζει" ο πλούτος, δεν "σπρώχνονται" οι κεφαλαιοκράτες στη μετάλλαξη του κεφα­λαίου τους. Τι θα πει όμως "πίεση" του πλούτου; Η "πίεση" αυτή είναι αποτέλεσμα της διαφοράς που υπάρχει μεταξύ των ιδιοτήτων του κεφαλαίου και του πλούτου. Ενώ ο πλούτος μπορεί να πολλαπλασιάζεται επ' άπειρον, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το κεφάλαιο-γη. Μπορεί εξαιτίας της παραγωγής που γίνεται σε ετήσια βάση να πολλαπλα­σιάζεις τον πλούτο σου διαρκώς, αλλά δεν υπάρχει πάντα η δυνατότητα εξαιτίας αυτού του πολλαπλασιασμού του πλούτου να γίνει ένας ανάλογος πολλαπλασιασμός κεφαλαίου.

Όταν, για παράδειγμα, το κεφάλαιο ενός χώρου είναι η γη, αυτό το κεφάλαιο είναι πεπερασμένο. Πλούτο μπορεί να παράγει κάθε χρόνο ένας φεουδάρχης, αλλά δεν υπάρχει ανάλογο κεφάλαιο, για να το αγοράζει κάθε χρόνο με τον πλούτο που παράγει. Δεν υπάρχει πάντα δυνατότητα επένδυσης του πλούτου σε κεφάλαιο. Όταν τα παιδιά του θα τον κληρονομήσουν, κάποιο απ' αυτά θα πάρει το κεφάλαιο και κάποιο άλλο θα περιοριστεί στον πλούτο. Με τον πλούτο όμως δεν μπορεί κάποιος να ζήσει επ' άπειρον. Ο πλούτος δεν έχει ακλόνητη και διαχρονική αξία - όπως το κεφάλαιο - και άρα πρέπει να επενδυθεί σε κεφάλαιο. Πρέπει ο κληρονόμος να επενδύσει τον πλούτο του σε κεφάλαιο, ώστε να δώσει μόνιμη αξία και ισχύ στην κληρονομιά του. Είναι θέμα χρόνου μ' αυτόν τον πλούτο να εξαγοράσει άλλον τύπο κεφαλαίου και άρα να "μπει" στη βιομηχανία.

Αυτό το φυσιολογικό στη Μακεδονία δεν γίνεται. Πώς θα "πιέσει" ο πλούτος της Μακεδονίας, όταν αυτός εκτονώνεται εξ αρχής σε επενδύσεις της πλάκας μέσα στη Θεσσαλονίκη; Η Θεσσαλονίκη λειτουργεί σήμερα σαν ένα τεράστιο ξενοδοχείο-καφετέρια. Οι νέοι της, όταν δεν μπορούν να βολευτούν στον "μηχανισμό" που δημιουργεί πλουτοκράτες, βρίσκουν απασχόληση σε τομείς της "υπηρεσίας" αυτού του "ξενοδοχείου". Γίνονται σερβιτόροι ή "παιδιά" της πίτσας. Θα βρεθεί προ εκπλήξεων κάποιος, αν αναζητήσει στοιχεία περί των επιχειρήσεων "υπηρεσίας" που υπάρχουν σ' αυτήν την πόλη. Σε μία εκβιομηχα­νισμένη Ελλάδα το δεύτερο μεγάλο αστικό κέντρο της χώρας, αντί για βιομηχανία, έχει ως κεφάλαιο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, ταβέρνες, μπαρ και γυράδικα.

Σχεδόν κανένας Θεσσαλονικέας δεν "παράγει" τίποτε. Όλοι "υπηρετούν" αυτούς που βρίσκονται για τον οποιονδήποτε λόγο στην πόλη και καταναλώνουν τον πλούτο που παρήγαγαν στον τόπο τους. Από τον Κοζανίτη φοιτητή μέχρι τον Σερραίο ασθενή, που αναζητά τη "θεραπεία" του στη Θεσσαλονίκη, όλοι υπηρετούνται από Θεσσαλονικείς. Είναι το μόνο μεγάλο αστικό κέντρο στην Ελλάδα, όπου ο ντόπιος δεν μπορεί να πει στον "ξένο" ..."σεβάσου το ψωμί που τρως απ' αυτήν την πόλη". Οι "ξένοι" είναι αυτοί που έχουν απαίτηση να τους σέβονται οι Θεσσαλονικείς, γιατί αυτοί τους συντηρούν. Ο Θεσσαλονικέας πρέπει να προσέχει πώς μιλάει στον "ξένο", γιατί αυτός ο "ξένος" μπορεί να είναι κι ο σπιτονοικοκύρης του.

Η Θεσσαλονίκη "κοιμάται" εδώ και αιώνες, παρασέρνοντας στον λήθαργο όλη τη Μακεδονία. Επαναπαύεται στις κολακείες αυτών που την εκμεταλλεύονται. Η Θεσσαλονίκη..., λένε "κάποιοι" κολακευτικά ότι, ...είναι ερωτική πόλη και οι Θεσσαλονικείς ξέρουν να ζουν σε χαλαρούς ρυθμούς. Γιατί να μην είναι ερωτική; Όλη η νεολαία της Μακεδονίας περιφέρεται στη Θεσσαλονίκη ξεκούραστη, τρώγοντας τα "έτοιμα". Γιατί να μην είναι χαλαροί οι Θεσσαλονικείς; "Τρέχουν" οι φουκαράδες από τις άλλες πόλεις, για να στείλουν τα "έτοιμα" στους "χαλαρούς".

Πλούσιοι αυτής της πόλης δεν είναι κάποιοι ισχυροί κεφαλαιοκράτες. Πλούσιοι είναι αυτοί που καλύπτουν τις "ανάγκες", είτε της ίδιας της πόλης είτε της υπόλοιπης Μακεδονίας. Πλούσιοι - και άρα ισχυροί της πόλης - είναι κάτι ασήμαντοι έμποροι και κάτι ασήμαντοι ιδιοκτήτες ακινήτων, που έγιναν ιδιοκτήτες με αντιπαροχές, εξαιτίας των χρημάτων των επαρχιωτών. Όλοι αυτοί ένα χωραφάκι είχαν, όταν "έπεσε" επάνω τους ο πλούτος των υπόλοιπων Μακεδόνων. Πλούσιοι αυτής τη πόλης είναι και κάποιοι άθλιοι πανεπιστημιακοί γιατροί που "ξεχειλίζουν" οι τσέπες τους από τα "φακελάκια" που παίρνουν από τους ασθενείς τους. Μέχρι και ζαχαροπλάστες παριστάνουν τους πλούσιους και ισχυρούς μιας πόλης, που θεωρητικά διοικεί την πανίσχυρη Μακεδονία. Όλους αυτούς η Αθήνα τους ελέγχει εύκολα, γιατί μπορεί να τους εκβιάζει. Η εξουσία μπορεί ανά πάσα στιγμή ν' απειλήσει αυτήν την πόλη με διάλυση και, αν δεν την υπακούσουν, να τους στείλει όλους μαζί στο "διάολο".

Η εξουσία ποτέ δεν υπολογίζει τη Θεσσαλονίκη ούτε στο ελάχιστο. Από τα πιο σημαντικά θέματα έως τα πιο ασήμαντα - όπως είναι τα αθλητικά - κανένας δεν την υπολογίζει. Ο Θεοδόσιος κατέσφαξε τους Θεσσαλονικείς μέσα στο στάδιο, χωρίς να τους υπολογίσει. Η Θεσσαλονίκη των πλουτοκρατών δεν μπορούσε ν' απειλήσει την αυτοκρατορία με διάσπαση. Δεν έλεγχε το κεφάλαιο της Μακεδονίας, ώστε ο θυμός της να έχει νόημα. Αν η Θεσσαλονίκη ήταν το κέντρο των Μακεδόνων κεφαλαιοκρατών, μια τέτοια ενέργεια από πλευράς Θεοδοσίου θα σήμαινε το τέλος, όχι μόνον το δικό του, αλλά και της ίδιας της αυτοκρατορίας. Τον θυμό της Θεσσαλονίκης, που θα ήταν θυμός της Μακεδονίας, θα τον ένιωθαν μέχρι την Ινδία. Ποιος θα τολμούσε να σκεφτεί μια τέτοια ενέργεια, αν η Μακεδονία δεν είχε "σκορπίσει" τα τρομερά παιδιά της στις τέσσερις γωνιές του κόσμου;

Αντίθετα όμως με τους κεφαλαιοκράτες, οι πλουτοκράτες είναι ευνούχοι. Θυμώνουν δεν θυμώνουν, δεν τους υπολογίζεις. Βλέπεις Θεσσαλονικέα πολιτικό ή δημοσιογράφο να φωνάζει και νομίζεις ότι θα πάρει τα όπλα και θα κάνει επανάσταση. Τίποτε όμως δεν ακολουθεί, γιατί όλοι αυτοί είναι αέρας "κοπανιστός". Μ' αυτούς "σκουπίζουν" τα παπούτσια τους οι ισχυροί. Τους αφήνουν να φωνάζουν, γιατί δεν είναι απειλητικοί κι επιπλέον εκτονώνουν τον θυμό των αδικημένων Μακεδόνων. Τη σκληρότητά τους τέτοιοι άνθρωποι - όπως συμβαίνει συνήθως - την εξαντλούν πάνω στους αδύναμους. Μπορούν να τιμωρήσουν σκληρά κάποιον λαθρομετανάστη, κάποιον αγράμματο φουκαρά που διαμαρτύρεται ή κάποιον μεμονωμένο άνθρωπο του πνεύματος. Σ' ό,τι αφορά όμως το σύστημα και τις επιλογές του, η Θεσσαλονίκη, είτε θυμώνει είτε όχι, είναι ένα και το αυτό. Τη σφάζεις και μετά ζητάς συγνώμη, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες. Αν στη συνέχεια την κολακέψεις κιόλας, γίνεται ακόμα πιο πιστή. Η εξουσία, όλους αυτούς τους αιώνες, πάντα αυτό κάνει με τους Θεσσαλονικείς. Τους αδικεί τρομερά, ώστε, όταν διαμαρτυρηθούν, ν' "αλλάξει" λίγο τη συμπεριφορά της και να εμφανιστεί δήθεν εύνοια. Αν για παράδειγμα η εξουσία έχει προσχεδιάσει να δώσει εξ αρχής "πέντε" μονάδες ενός αγαθού στη Θεσσαλονίκη, της δίνει "δύο". Διαμαρτύρονται οι Θεσσαλονικείς, παίρνουν "πέντε" και νομίζουν ότι είναι οι ισχυροί που μπορούν και εκβιάζουν την εξουσία.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί η Θεσσαλονίκη - εδώ κι αιώνες - ζει εις βάρος της Μακεδονίας. Ζει εξαιτίας των χρημάτων που "εισρέουν" στην πόλη για την κάλυψη των αναγκών των Μακεδόνων. Όταν όμως γι' αυτήν την "εισροή" υπεύθυνη είναι η εξουσία, ευνόητο είναι ότι οι Θεσσαλονικείς πρέπει να υποτάσσονται σ' αυτήν. Η εξουσία γι' αυτόν τον λόγο μπορεί ανά πάσα στιγμή να τρομοκρατεί τη Θεσσαλονίκη. Το άσχημο όμως είναι ότι, όταν υποτάσσεται η Θεσσαλονίκη, υποτάσσεται κι ο χώρος που αυτή ελέγχει και άρα η Μακεδονία.

Όπως βλέπουμε η υποταγή της Μακεδονίας οφείλεται στην οικονομική αφαίμαξη της επαρχίας και την ταυτόχρονη ενίσχυση της Θεσσαλονίκης. Αυτός ο πλούτος που "εισρέει" στη Θεσσαλονίκη έχει κι άλλα αρνητικά αποτελέσματα. Αυτός ο πλούτος άσχετα με το πως συγκεντρώνεται λειτουργεί ως ένα σημαντικό και πραγματικό δεδομένο της μακεδονικής οικονομίας ενώ δεν είναι τέτοιο. Η ύπαρξή του όμως επιτρέπει τον αυθαίρετο σχεδιασμό της μακεδονικής οικονομίας με βάση τον τρόπο που επιθυμεί η εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι η Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζεται στον σχεδιασμό σαν να διαχειρίζεται ένα τεράστιο κεφάλαιο-γη ή μία τεράστια βιομηχανία, πράγμα που δεν συμβαίνει. Αυτός ο "εισαγόμενος" πλούτος, που η εξουσία φροντίζει να "εισρέει" σ' αυτήν την πόλη - και δεν παράγεται από την ίδια - , παραμορφώνει την οικονομία του συνόλου της Μακεδονίας.

Ο πλούτος αυτός δημιουργεί θέσεις εργασίας, έστω και στον τομέα της υπηρεσίας, κι αυτό σημαίνει ότι η Θεσσαλονίκη έλκει ανθρώπινο δυναμικό από την επαρχία. Ο κόσμος φέρνει κόσμο κι αυτό σημαίνει ότι για την εξουσία δημιουργούνται νέα περιθώρια εκμετάλλευσης και σ’ άλλους τομείς εκτός του τομέα των υπηρεσιών. Όλες οι κρατικές βιομηχανίες μεταποίησης, που στηρίζονται και πάλι στο συνολικό κεφάλαιο-γη της Μακεδονίας, συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη. Συγκεν­τρώ­νονται εργάτες, χωρίς να υπάρχουν κεφαλαιοκράτες-βιομήχανοι ανταγωνιστές της Αθήνας. Την εξουσία σ' αυτά τα εργοστάσια την παραδίδει η Αθήνα στους Θεσσαλονικείς δούλους της κι έτσι ελέγχονται τα πάντα. Μέσω αυτών των εργοστασίων, που λειτουργούν εξαιτίας του κεφαλαίου - γη των υπόλοιπων Μακεδόνων, είτε ντόπιων είτε προσφύγων, μπόρεσε το σύστημα να επιτύχει την ελεγχόμενη αστικοποίηση, ευνοώντας τους "πρόσφυγες" της Θεσσαλονίκης.

Το ακόμα τραγικότερο για την κοινωνία της Μακεδονίας είναι ότι η Θεσσαλονίκη "μπλοκάρει" τον νεανικό πληθυσμό της στο να ζει μέσα σ' αυτήν. Επειδή έχει "εξουθενώσει" τα μικρά κι ασήμαντα αστικά κέντρα της Μακεδονίας, τα έχει περιορίσει στα κατώτατα όρια της ανάπτυξης. Με την "υπερπαραγωγή" πτυχιούχων του τερατώδους πανεπιστημίου της, οι νέοι εγκλωβίζονται στη Θεσσαλονίκη, εφόσον η υποβαθμισμένη οικονομικώς επαρχία δεν μπορεί να τους προσφέρει απασχόληση. Όλοι αυτοί, παραμένοντας σε μια πόλη που ουσιαστικά δεν παράγει τίποτε, επιβαρύνουν μια ήδη εξαιρετικά επιβαρημένη κατάσταση και μπαίνουν κι αυτοί στη διαδικασία της "υπηρεσίας". Έτσι παρατηρείται ίσως το μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, όλοι σχεδόν οι "πτυχιούχοι" να έχουν ως αντικείμενο απασχόλησης τους μελλοντικούς "πτυχιούχους". Κανένας απ' αυτούς δεν μπαίνει στην πραγματική παραγωγή, εφόσον δεν υπάρχει παραγωγή. Προετοιμάζουν φροντιστηριακά αυτούς που θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Αυτοί στη συνέχεια θα γίνουν "πτυχιούχοι" και θα επιβιώνουν κάνοντας φροντιστήρια στους επόμενους.

Ο ένας δηλαδή παίρνει τα χρήματα από τον άλλο κι όλοι μαζί από τους ταλαίπωρους Μακεδόνες, που "στέλνουν" χρήματα για το "παιδί". Αυτό το "παιδί", είτε σπουδάζει είτε ψάχνει επί χρόνια για δουλειά, συντηρείται με χρήματα της οικογένειας. Τι να κάνει; Να γυρίσει στην επαρχία, που, λόγω του ότι δεν έχει ανεπτυγμένη παραγωγή, δεν του προσφέρει απασχόληση; Να πάει να δουλέψει στα χωράφια και να πάνε "χαμένα" τόσα χρόνια σπουδών και βέβαια και τα έξοδα που αυτές οι σπουδές συνεπάγονται; Περιμένει κι αυτό να βολευτεί στον υπερμεγέθη κρατικό μηχανισμό της πόλης. Δεν υπάρχει Μακεδόνας μορφωμένος, που να μην έκανε τη "θητεία" του ως Θεσσαλονικέας. " Παγιδεύονται" οι νεαροί Μακεδόνες μέσα στον λαβύρινθο της ευνουχισμένης Θεσσαλονίκης, την ίδια ώρα που οι όμοιοί τους στην Αθήνα εξελίσσονται. Τα χρόνια περνάνε και, όταν οι Μακεδόνες τελικά συμβιβάζονται για να επιβιώσουν, οι Αθηναίοι έχουν πιάσει τα "πόστα" του ελληνικού κράτους. Είναι αδύνατον να συναγωνιστούν οι Μακεδόνες επί ίσοις όροις τους Νότιους. Αγωνίζονται σε διαφορετικούς στίβους και με διαφορετικές προοπτικές. Η νίκη στον στίβο της Αθήνας προσφέρει τα πάντα. Η νίκη στον στίβο της Θεσσαλονίκης δεν προσφέρει τίποτε. Απλά αυτός που νικά στη Θεσσαλονίκη ανεβαίνει στο "βήμα" κι αναλαμβάνει επί πληρωμή να εκφράσει τη διαμαρτυρία της Θεσσαλονίκης προς την Αθήνα.

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ - Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ»

http://forza-traianou.blogspot.com/