Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της γνώσης; Η γνώση δεν έχει σχέση με την ύλη. Στο επίπεδο της γνώσης, μια ποσότητα γνώσης είναι αρκετή, είτε θέλει να κατασκευάσει κάποιος μία μονάδα κάποιου προϊόντος είτε εκατομμύρια τέτοιες μονάδες. Στο επίπεδο της ύλης, όσος είναι ο αριθμός των μονάδων ενός προϊόντος που θα κατασκευαστεί, τόσες είναι και οι ποσότητες της ύλης που χρειάζονται. Αυτά τα προϊόντα - και άρα αυτές οι ποσότητες ύλης - κλειδώνονται εύκολα στις αποθήκες και μόνο με εντολή του κυρίου τους προσφέρονται στους καταναλωτές. Ασχέτως αν ήδη έχουν παραχθεί από απλούς ανθρώπους, που γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονται, ο κύριός τους, αν αυτό τον συμφέρει, μπορεί να φέρεται σαν αυτές να μην υπάρχουν. Είναι δυνατόν η γνώση να κλειδωθεί με την ίδια λογική στην αποθήκη, όταν αυτή έχει ήδη κοινοποιηθεί; Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν είναι στις δυνατότητες του κεφαλαιοκράτη της γνώσης να διαχειρίζεται τα προϊόντα του με τον τρόπο που το κάνουν οι φεουδάρχες ή οι εργοστασιάρχες, όταν θέλουν να πιέσουν τους ανθρώπους υπέρ των συμφερόντων τους. Η γνώση έχει αφηρημένη μορφή και άρα το να αντιγράφεις ένα προϊόν δεν σημαίνει ότι απειλείς την κυριότητα κάποιου άλλου σ' ό,τι αφορά την ύλη. Την οικειοποιείσαι χωρίς βία, πράγμα που δεν συμβαίνει όταν θέλεις να αποσπάσεις υλικά αγαθά από τους κατόχους των άλλων μορφών κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να αποσπάσεις κανενός το εργοστάσιο ούτε να του κλέψεις την πρώτη ύλη. Το να γνωρίζεις όμως πώς κατασκευάζεται ένα προϊόν και να μην το κατασκευάζεις γιατί αυτό δεν επιτρέπεται είναι σωστό ή λάθος; Ποιο είναι το φυσικό σ' αυτήν την περίπτωση;
Όταν κάποιος αναζητά το φυσικό, πάντα θα πρέπει να ψάχνει στις ενστικτώδεις αντιδράσεις του ανθρώπου. Στις αντιδράσεις που δεν απαιτεί εκπαίδευση η εκδήλωσή τους. Αν προσπαθήσεις να αφαιρέσεις από ένα παιδί ένα υλικό αγαθό που κατέχει, είτε επειδή το βρήκε είτε επειδή το κατασκεύασε, θα κλαίει και θα θυμώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ενήλικους που έχουν στην κατοχή τους οποιοδήποτε υλικό αγαθό. Τι συμβαίνει όμως με τη γνώση; Αντιγράφει ο άνθρωπος όταν αντιδρά φυσικά; Θα θυμώσει ένα παιδί όταν κάποιο άλλο το μιμηθεί σε μια πρακτική του; Θα θυμώσει ο ενήλικος όταν ο γείτονας αντιγράψει μια έξυπνη λύση σε κάποιο κοινό πρόβλημα; Ποιο το τίμημα που πρέπει να καταβάλλει ο αντιγραφέας σ' αυτήν την περίπτωση; Πώς δεν θ' αδικηθεί ο δημιουργός και στιγμιαία κύριος της γνώσης;
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε μέσα σ' ένα σπίτι που καίγεται. Καίγονται οι άνθρωποι και προσπαθούν να γλιτώσουν. Αν βρει κάποιος μια λύση σώζονται όλοι ή μόνο ο ίδιος και όσοι μπορούν να του πληρώσουν τα δικαιώματα της γνώσης του; Μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να μην αντιγράψει τη σωτήρια επινόηση; Να τον πείσεις να παραμείνει στον επικίνδυνο χώρο, είτε μέχρι να βρει τα χρήματα να πληρώσει είτε μέχρι να επινοήσει τη δική του μέθοδο; Πώς θα αντιδράσει ο άνθρωπος αν του πεις να μη πηδήξει από το παράθυρο, γιατί αυτός που το σκέφτηκε πρώτος θέλει δικαιώματα; Βλέπουμε δηλαδή ότι το ανθρώπινο είδος ενστικτωδώς λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο και δεν εκπαιδεύεται για να λειτουργήσει έτσι. Όταν όμως λειτουργεί φυσιολογικά κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν θα πρέπει εξίσου φυσιολογικά να ανταμείβεται και ο δημιουργός της γνώσης; Αυτοί που γλιτώνουν τη ζωή τους πώς ανταμείβουν το σωτήρα τους; Σ' αυτό το σημείο εμφανίζεται το μεγαλείο του ανθρώπου και το τέλειο αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής δραστηριότητας. Όλοι αυτοί προσφέρουν στον δημιουργό της γνώσης την ύψιστη ανταμοιβή. Προσφέρουν ατόφια άπειρη και αιώνια δόξα. Λατρεύουν το σωτήρα τους και τον βλέπουν σαν Θεό. Δεν τον ξεχνάνε, ούτε τον αγνοούνε. Ανοίγουν τις καρδιές τους και τις πόρτες των σπιτιών τους στο σωτήρα. Εξαιτίας της αγάπης είναι διατεθειμένοι να του δώσουν υλικά αγαθά, που είναι αδύνατον να προβλεφθούν βάση νόμων ότι πρέπει να δοθούν. Όλα αυτά εξαιτίας της αγάπης και χωρίς να απειλείται σε καμία περίπτωση η έννοια της κυριότητας.
Ο πλανήτης Γη είναι ένα τέτοιο σπίτι που καίγεται. Άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν επειδή κάποιοι δεν επιτρέπουν την αντιγραφή. Άνθρωποι αγοράζουν αναποτελεσματικά φάρμακα, γιατί τα άλλα είναι ακριβά. Φαρμακοβιομηχανίες παράγουν άχρηστα φάρμακα, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα που απαιτούν οι δημιουργοί των χρήσιμων και άρα οι κεφαλαιοκράτες που διαχειρίζονται αυτές τις γνώσεις. Βιομηχανίες κλείνουν, δημιουργώντας στρατιές ανέργων, παρ' όλο που μπορούν να κατασκευάζουν αγαθά τα οποία αποδεδειγμένα έχει ανάγκη ο κόσμος. Κάποιοι δηλαδή στέκονται στα νοητά παράθυρα και δεν μας αφήνουν να σωθούμε.
Βλέποντας το φυσιολογικό αυτής της κατάστασης, φτάνουμε μπροστά σε ένα μέγα ζήτημα. Ο άνθρωπος τείνει προς ένα όριο που κάποιοι το ονομάζουν θέωση. Προσπαθεί να νικήσει τα ένστικτά του και να τελειοποιήσει τη συμπεριφορά του. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της εκπαίδευσης. Ένστικτα έχουν και τα ζώα και το γεγονός ότι εμείς ανακαλύψαμε πώς αντιδρά ενστικτωδώς ο άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι βρήκαμε και τη λύση. Ο άνθρωπος, βασιζόμενος στο ένστικτο της επιβίωσης, μπορεί να σκοτώσει κάποιον που έχει υπό την κατοχή του ένα αγαθό, που τη στιγμή εκείνη ο ίδιος θεωρεί ότι του είναι άκρως απαραίτητο και δεν του παραχωρείται. Είναι σωστό αυτό; Ποιος θα μας σώσει από αυτούς που κάθε φορά θεωρούν άκρως επείγουσες τις ανάγκες τους; Σε τι διαφέρουμε από τα ζώα; Οι διαφορές που έχουμε από τα ζώα οφείλονται στην ευφυΐα του ανθρώπου. Η κοινωνία του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από μια μεγάλη πολυπλοκότητα κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μεριμνά μόνο για την καθημερινή του επιβίωση, αλλά και για πολλά άλλα πράγματα που αφορούν το γενικότερο επίπεδο διαβίωσής του. Δεν βλέπει μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά προγραμματίζει τη ζωή του για πολλά χρόνια αργότερα. Όλα αυτά όμως δίνουν πολυπλοκότητα στην ανθρώπινη κοινωνία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι το μοναδικό ον που χρειάζεται γνώση για την εισαγωγή του στην κοινωνία. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται για να μην απειλεί την κοινωνία - έστω και εν αγνοία του—, πράγμα που είναι αναπόφευκτο όταν απειλεί την κυριότητα των άλλων· όταν δηλαδή απειλεί τον προγραμματισμό αυτών των άλλων. Η κυριότητα στην πραγματικότητα είναι αυτός ο προγραμματισμός. Ο άνθρωπος μαθαίνει πότε δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, όταν δεν συμπεριφέρεται σωστά. Μαθαίνει στην ουσία όχι να φοβάται την τιμωρία, αλλά τις συνέπειες των ενεργειών του, που ούτως ή άλλως ο ίδιος θα κληθεί να πληρώσει. Στόχος δηλαδή της εκπαίδευσης είναι η εξεύρεση της ιδανικής συμπεριφοράς, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή συμφέρει. Όλα αυτά είναι απαραίτητα επειδή ο άνθρωπος ζει με ανθρώπους και η κακή συμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα. Συμφέρει τον άνθρωπο να μην αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα και άρα τον συμφέρει να περιορίζει τα ένστικτά του εκεί που χρειάζεται.
Το πονηρό σύστημα, έχοντας περάσει αυτήν τη σε γενικές γραμμές σωστή άποψη στον άνθρωπο, στη συνέχεια τον εκμεταλλεύτηκε. Δίδαξε στους ανθρώπους το σωστό, αλλά μέσα σ' αυτό πέρασε και άλλα πράγματα, επικίνδυνα. Ένα τέτοιο πράγμα είναι και η εισαγωγή της γνώσης στην έννοια του κεφαλαίου και άρα στις διατάξεις περί κυριότητας. Αυτή η επιλογή έγινε σχετικά εύκολα, γιατί το σύστημα εκμεταλλεύτηκε την πονηριά των ανθρώπων. Αυτοί που είχαν γνώσεις και μπορούσαν ν' αντισταθούν βρέθηκαν ξαφνικά σε τρομερά προνομιακή θέση. Είτε βρέθηκαν ξαφνικά κάτοχοι κεφαλαίου είτε θεωρήθηκαν από τους ισχυρούς υπεραπαραίτητα στελέχη‑διαχειριστές του κεφαλαίου γνώση. Οι υπόλοιποι, πονηρά σκεπτόμενοι, βρήκαν τη διάταξη μάλλον ευνοϊκή, εφόσον όλοι μπορούν θεωρητικά να δημιουργήσουν τέτοιου είδους κεφάλαιο. Αν όχι οι ίδιοι σίγουρα τα παιδιά τους, που στο μεταξύ σπούδαζαν στα "νεόχτιστα" σχολεία.
Η εισαγωγή της γνώσης στις διατάξεις περί κυριότητος είναι λάθος και η απόδειξή του είναι ότι πιο απλό υπάρχει. Η κάθε κοινωνία λειτουργεί με βάση τη θρησκεία της και άρα με βάση τις εντολές του θεού που λατρεύει. Οι διαφορές που εντοπίζονται μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών μοντέλων προκύπτουν από την οργανωμένη διδασκαλία διαφορετικών εντολών. Θα εξετάσουμε το χριστιανικό μοντέλο ως το πλέον ενδεδειγμένο, εφόσον οι χριστιανοί είναι αυτοί που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος στην υπόθεση της ανάπτυξης της γνώσης. Όπως είναι φυσικό, μεταξύ αυτών βρίσκονται και οι μεγαλύτεροι κεφαλαιοκράτες του κεφαλαίου‑γνώση. Οι χριστιανοί εκτελούν τις εντολές του Θεού τους, που έλαβαν μέσω του Υιού Του, και άρα απ' Αυτόν λαμβάνουν γνώση περί ιδανικής συμπεριφοράς. Ο Χριστός λέει ότι ο Πατέρας Του είναι κύριος οίκου και κτήματος και ότι χρησιμοποιεί δούλους και εργάτες για την εκτέλεση των όποιων εργασιών. Δεν λέει όμως σε καμία περίπτωση ότι, εξαιτίας της αγαθότητας τόσο του Πατέρα όσο και του Υιού, οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να Του αφαιρέσουν το δικαίωμα της κυριότητας των αγαθών Του, ώστε να τα μοιραστούν μεταξύ τους. Στην περίπτωση της γνώσης είναι εξίσου σαφής, αλλά προτείνει τελείως διαφορετικά πράγματα. Τη γνώση την πήρε από τον Πατέρα Του δωρεάν και δωρεάν τη δίνει σ' όλους τους ανθρώπους. Προτείνει δε στους ανθρώπους να Τον μιμούνται, όταν λαμβάνουν αυτήν τη δωρεά. Βλέπουμε ότι ο Χριστός περιορίζει την κυριότητά Του στην υλική μορφή του κεφαλαίου και δεν μετατρέπει τη γνώση Του σε κεφάλαιο. Σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά, λέει το εξής: Ο Ίδιος κάνει ό,τι κάνει και ο Πατέρας και προτείνει στον άνθρωπο να κάνει επίσης τα ίδια. Αντιγράφει δηλαδή τον Πατέρα και προτείνει την αντιγραφή. Δεν λέει σε καμία περίπτωση ότι, επειδή ο Ίδιος και ο Πατέρας Του είναι Θεοί, Αυτοί θα ενεργούν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ο οποίος απαγορεύεται στους κοινούς ανθρώπους. Βλέπουμε δηλαδή ότι η ενστικτώδης αντίδραση της αντιγραφής, όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά αντίθετα προτείνεται. Όχι μόνο δεν απειλεί την πρόοδο, αλλά την ευνοεί, εφόσον την προτείνει ο Ίδιος ο Θεός, που αποδεδειγμένα ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη πρόοδο. Η ανταμοιβή των δημιουργών είναι δίκαιη και τέλεια. Ο Χριστός εξαιτίας της γνώσης Του έγινε Θεός και ο κάθε άνθρωπος διεκδικεί στην κλίμακα που τον αφορά αυτήν την ιδιότητα. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι δυνατόν να ζει κάποιος εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, επειδή ανακάλυψε μια πατέντα, τη στιγμή που η βάση της δικής του γνώσης είναι πανανθρώπινο δημιούργημα. Τη γνώση την επεκτείνεις και δοξάζεσαι και δεν τη στεγανοποιείς για να την εκμεταλλεύεσαι.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ... ΤΟ VIRTUAL ΘΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου