Η βία, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκτός της πολιτισμικής μας λογικής, δεν πρέπει να μας φαίνεται σαν κάτι το παράξενο. Υπάρχει ως κύριο δεδομένο μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό είναι ένα δεδομένο, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ο άνθρωπος, από τη στιγμή που έχει από τη φύση του ζωικά χαρακτηριστικά και άρα και τα ένστικτα της επιβίωσης, είναι αδύνατον να μην εκδηλώσει βία όταν απειληθεί. Αυτή είναι η φύση και ο άνθρωπος - όσο πολιτισμένος και να είναι - δεν παύει να είναι μέλος της. Υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος που εξαιτίας του πολιτισμού του δεν τρώει ή δεν αποπατεί, όπως κάνουν τα κατώτερα ζωικά είδη; Στο επίπεδο αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από έναν σκύλο ή μια γάτα. Έχει ζωικές ανάγκες, που πρέπει να τις ικανοποιήσει, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα επιβιώσει. Ο πολιτισμός ξεκινάει πάνω από το επίπεδο που προσδιορίζει η φύση και βέβαια τα ένστικτα.
Σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος είναι πολιτισμένος μόνον όταν είναι χορτάτος. Όταν αγωνίζεται για την επιβίωση, ο πολιτισμός είναι κάτι το δευτερεύον. Αυτό είναι λογικό. Πρώτα εξασφαλίζεις την επιβίωση και μετά την ποιότητα ζωής. Πρώτα εξασφαλίζεις τη στατικότητα ενός κτιρίου και μετά ασχολείσαι με την εργονομία και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων. Πρώτα ασχολείσαι με τα βασικά και μετά με τις πολυτέλειες. Αν δεν τηρηθεί αυτή η σειρά, υπάρχει πρόβλημα. Όπως μπορείς να καταστραφείς, αν ασχολείσαι αποκλειστικά με την εργονομία ενός κτιρίου, σε περίπτωση που αυτό καταρρεύσει από την αμέλειά σου, έτσι μπορεί και ένας πολιτισμένος άνθρωπος να αφανιστεί, αν δεν μπορεί να επιβιώσει κατ' αρχήν στο ζωικό επίπεδο.
Αν βρεθείς μέσα στην έρημο και δεν είσαι έτοιμος να σπρώξεις σαν ζώο για να πιεις νερό, μπορεί οι υπόλοιποι να μην σεβαστούν την ευγένειά σου και να πεθάνεις. Το καλύτερο όμως που έχεις να κάνεις, πολύ πριν αρχίσεις να σπρώχνεσαι, είναι να δείξεις σε όλους ότι είσαι διατεθειμένος να το κάνεις. Δείχνεις τις προθέσεις σου πολύ πριν χρειαστεί να το αποδείξεις. Καλά είναι να τηρούμε τη σειρά ως πολιτισμένοι άνθρωποι, αλλά πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι - και αυτό να το δείχνουμε - ακόμα και για τον υπέρ πάντων αγώνα της επιβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι τον πολιτισμένο άνθρωπο τον αναζητάς μόνον όταν έχει επιλύσει τα προβλήματα επιβίωσής του. Όταν αυτό πάψει να υφίσταται ως δεδομένο, τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα. Όταν ακόμα και το πιο αγαθό ζώο της φύσης γίνεται βίαιο, όταν απειλείται η επιβίωσή του, αντιλαμβανόμαστε ότι η βία του ευφυούς ανθρώπου είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνη σε περίπτωση εκδήλωσής της.
Από τη στιγμή που κάποιοι με τις πράξεις τους απειλούν τα ιερά και όσια του ανθρώπου, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν. Όταν με τις πράξεις σου καταλύεις το Σύνταγμα, θα πρέπει να ξέρεις τι κάνεις και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το οποίο κάνεις. Η κατάλυση του Συντάγματος είναι δυνατόν να πυροδοτήσει φαινόμενα βίας, που δεν θα έχουν προηγούμενο. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία ένας άνθρωπος, που με τις πράξεις του απειλεί την επιβίωση των μελών μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία ένας άνθρωπος, που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τη θυσία και το αίμα αυτών που αγωνίστηκαν, για να μας προσφέρουν ελευθερία και συνταγματικά δικαιώματα. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία αυτός ο οποίος κάνει ταυτόχρονα καί τα δύο. Αυτός δηλαδή που απειλεί με τις πράξεις του την επιβίωσή μας και ταυτόχρονα χρωστάει το εξουσιαστικό του "πόστο" σε ανθρώπους που θυσιάστηκαν, για να έχουν οι απλοί άνθρωποι αυτού του είδους τα "πόστα".
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αποτελεί ιερό καθήκον για μια κοινωνία να μπορεί να διατηρεί δυνάμεις, που θα απειλούν ανά πάσα στιγμή με βία τους άχρηστους υπηρέτες της. Στην περίπτωση αυτήν ισχύει για την κοινωνία ό,τι ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα. Όπως για τη γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι ενάρετη, αλλά και να φαίνεται τέτοια, έτσι συμβαίνει και με την κοινωνία των ανθρώπων. Πρέπει η ανθρώπινη κοινωνία, όσο πολιτισμένη κι αν είναι, να φαίνεται βίαιη και όχι μόνον να είναι - που έτσι κι αλλιώς αυτό είναι κάτι το οποίο ισχύει, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει—. Πρέπει η ανθρώπινη κοινωνία πρώτα να δείχνει τη ρώμη της και μετά τον πολιτισμό της. Πρέπει να δείχνει τη σωματική της "υγεία" και τα ζωικά αντανακλαστικά της και μετά το "πνεύμα" της και τον πολιτισμό της.
Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής πολύ απλό. Πρέπει η κοινωνία να εκπέμπει μόνιμα ένα "μήνυμα", προς όλους όσους θελήσουν να την αδικήσουν, ότι δεν θα είναι εύκολη υπόθεση η υποταγή της. Από τη στιγμή που υπάρχει έστω και θεωρητικά η περίπτωση τα όργανα του πολιτεύματος που την προστατεύουν να μην λειτουργήσουν όπως προβλέπεται, πρέπει η κοινωνία να φαίνεται βίαιη πολύ πριν αναγκαστεί στο όνομα των ενστίκτων της επιβίωσης να εκδηλώσει βία. Πρέπει η βία να επικρέμεται μόνιμα ως απειλή προς τους εχθρούς της, πολύ πριν αυτοί αναγκαστούν να πληρώσουν το κόστος της. Πρέπει η βία να λειτουργεί χωρίς κόστος, προτού αρχίσει να γίνεται δαπανηρή. Πρέπει να λειτουργεί με τη δωρεάν "θέα" της και όχι με την ακριβή "πράξη" της.
Γιατί μιλάμε για κόστος; Γιατί έτσι λειτουργεί η φύση και ο άνθρωπος ανήκει σ' αυτήν. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι από τη φύση της βίαιη, γιατί έτσι είναι οι κοινωνίες όλων των ζωικών "ειδών", όταν αντιλαμβάνονται απειλή. Όμως, αυτήν τη βία το κάθε "είδος" πρέπει να την επιδεικνύει πολύ πριν αναγκαστεί να τη χρησιμοποιήσει. Αυτή η επίδειξη βίας λειτουργεί ως αποτρεπτικό μέσο για την "οικονομία" της φύσης. Το τσακάλι ποτέ δεν θα πληρώσει άσκοπη βία εξαιτίας του λιονταριού. Γιατί; Γιατί και μόνο με τη θέα του θα περιοριστεί σ' αυτά που του αντιστοιχούν. Με μια ματιά αποφεύγεται το περιττό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Η επίδειξη δύναμης και άρα η απειλή της βίας συμφέρει πάντα, γιατί είναι πολύ φτηνή. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν την άσκοπη βία, όταν, βλέποντας την όψη του απέναντί τους, καταλαβαίνουν ότι θα πληρώσουν ακριβά την αθλιότητά τους, σε περίπτωση που θα επιχειρήσουν να τον αδικήσουν.
Το αντίστοιχο συμβαίνει και με την ανθρώπινη κοινωνία και τους εξουσιαστές της. Πρέπει να είναι ορατή η ζωική ρώμη της κοινωνίας. Πρέπει να ξέρουν οι "υπηρέτες" μας ότι η εξουσία που διαχειρίζονται δεν θα τους σώσει, όταν δεν σέβονται το Σύνταγμα. Όταν δεν σέβονται εκείνον τον νόμο που νομιμοποιεί την εξουσία τους και άρα την ύπαρξή τους. Όταν δεν σέβονται τον υπέρτατο νόμο, που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και διασφαλίζει τις κατακτήσεις της. Πρέπει να το ξέρουν, γιατί είναι ένα δωρεάν "μάθημα" πολύ χρήσιμο για τους ίδιους. Ένα "μάθημα", που, αν δεν το καταλάβεις, θα έρθεις αντιμέτωπος με ταχύτατα κινούμενα μεταλλικά αντικείμενα, που ονομάζονται σφαίρες. Θα έρθεις αντιμέτωπος με όχλους, που θα θελήσουν να ξεκολλήσουν τη σάρκα σου από τα κόκαλά σου. Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς το δωρεάν πολύ πριν αναγκαστείς για το ίδιο "μάθημα" να πληρώσεις.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ιερό καθήκον της κοινωνίας να διατηρεί μέσα της δυνάμεις που εκφράζουν την αρχέγονη βία του ανθρώπινου "είδους". Αποτελεί ιερό καθήκον του λιονταριού να επιδεικνύει τη δύναμή του, για να διασφαλίζει - όταν μπορεί - χωρίς περιττή μάχη την ύπαρξή του. Πρέπει να μπορεί να βρυχάται προειδοποιητικά πολύ πριν αναγκαστεί να επιτεθεί. Ένα "εκπολιτισμένο" και "βουβό" λιοντάρι, που δεν αντιδρά στη λεηλασία του από τα τσακάλια, θα πέσει αρχικά θύμα της εκμετάλλευσής τους, αλλά στο τέλος θ' αναγκαστεί να τα σκοτώσει.
Ένα "εκπολιτισμένο" λιοντάρι, που δεν δείχνει εξ αρχής τη φύση του, υποτίθεται για ν' αποφύγει στο όνομα του πολιτισμού κάποιες αψιμαχίες, στο τέλος θ' αναγκαστεί να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Γιατί; Γιατί το ίδιο, εξαιτίας της βλακείας του, επέτρεψε στο κάθε ψωροτσακάλι να υπερβεί τις δυνατότητες του "είδους" του και το ίδιο στη συνέχεια - και αναγκαστικά - έγινε φονικό, εξαιτίας της δικής του λανθασμένης συμπεριφοράς. Αν η συμπεριφορά του ήταν εξ αρχής η σωστή, δεν θα είχαμε δυσάρεστα φαινόμενα. Ούτε το λιοντάρι θα είχε υποστεί στέρηση μέχρι καχεξίας ούτε τα τσακάλια θα έπεφταν θύματα βίας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ένας βλάκας λέοντας "κοστίζει" στη φύση. Ένας βλάκας λέοντας απειλεί την "οικονομία" της και ως εκ τούτου είναι ανεπιθύμητος ως φαινόμενο.
Η κάθε ανθρώπινη κοινωνία είναι ένας τέτοιος λέοντας. Ένας πανίσχυρος και μεγαλόσωμος λέοντας. Τα τσακάλια του παραδείγματός μας είναι οι λίγοι άνθρωποι, που με την άδειά του τον κυβερνούν. Αν αυτός ο λέοντας δεν σέβεται τη φύση του, σύντομα θα έχουμε φαινόμενα αρνητικά. Σύντομα τα τσακάλια θ' αποθρασυνθούν και θ' αρπάξουν κομμάτια μεγαλύτερα από αυτά που δικαιούνται και βέβαια προβλέπονται. Σύντομα ο λέοντας θ' αρχίσει να αγγίζει τα όρια της επιβίωσης. Όταν θ' αγγίξει αυτά τα όρια, τα τσακάλια θα έρθουν αντιμέτωπα με τα ένστικτά του και αυτό δεν θα τους αρέσει. Τα ένστικτα ποτέ δεν κάνουν λάθος. Η ευφυΐα μπορεί ν' αλλάξει τα χαρακτηριστικά κάποιου "είδους". Η ευφυΐα μπορεί να κάνει έναν λέοντα να φέρεται σαν κατοικίδιος σκύλος. Τα ένστικτα όμως θα τον επαναφέρουν στη λεοντεία φύση του. Για όσο διάστημα τα τσακάλια θα έχουν απέναντι τους έναν προβλέψιμο και δειλό κατοικίδιο σκύλο, θα τον εκμεταλλεύονται. Όταν όμως ξυπνήσουν τα ένστικτά του, θα "κλάψουν".
Αυτό το αναίτιο κόστος είναι που πρέπει ν' αποφευχθεί και γι' αυτό είναι χρήσιμη η επίδειξη δύναμης. Είναι απαραίτητος ο βρυχηθμός και είναι απαραίτητη μια στοιχειώδης απειλή βίας πριν φτάσουμε στη γενική σύγκρουση. Είναι επικίνδυνος για την ισορροπία της φύσης ένας βλάκας λέοντας, που διαρκώς σφάλει στις συμπεριφορές του και στη συνέχεια επαναφέρει τα πραγματικά δεδομένα με τρομερό κόστος. Για τους ίδιους λόγους είναι επικίνδυνη για την ισορροπία της ανθρώπινης φύσης μια κοινωνία "υπνωτισμένη", που λειτουργεί ως βλάκας και στη συνέχεια αναγκάζεται ν' αντιδράσει βίαια. Έχει κόστος να παριστάνεις τον βλάκα και στη συνέχεια να πολλαπλασιάζεις αυτό το κόστος - όταν αναγκαστικά χύνεις αίμα - , γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις διαφορετικά. Έχει τεράστιο κόστος ν' αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται και στη συνέχεια να παίρνεις κεφάλια.
Αυτή είναι η φύση της οποίας ο άνθρωπος είναι μέλος. Πότε κάποιος άνθρωπος σεβάστηκε κάποιον συνάνθρωπό του μόνον και μόνον επειδή αυτός ήταν πολιτισμένος; Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους για την επιβίωση. Άλλες φορές με την ευφυΐα και άλλες φορές με τη βία προσπαθούν να επικρατήσουν ακόμα και έναντι ανθρώπων ισχυρότερων από αυτούς. Πόσο μάλλον όταν απέναντί τους υπάρχει κάποιος αδύναμος. Υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να είχε απέναντί του έναν κουτό πλούσιο, που να ήταν ταυτόχρονα και σακάτης και να τον σεβάστηκε; Να σεβάστηκε την περιουσία ή τη γυναίκα του; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να λύσει τα προβλήματά του εις βάρος του αδύναμου απέναντί του και να τον σεβάστηκε; Που να μην χρησιμοποίησε εις βάρος του την πνευματική ή ζωική υπεροχή του; Αν ήταν τόσο καλός ο άνθρωπος από τη φύση του, γιατί λειτουργεί με νόμους; Γιατί λειτουργεί με βάση τις απειλές που συνεπάγεται η καταπάτηση των νόμων;
Ο άνθρωπος σέβεται σίγουρα και απόλυτα τον συνάνθρωπό του μόνον εξαιτίας κάποιου φόβου. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει νόμος που να τον περιορίζει, φοβάται να ξεπεράσει κάποια όρια. Φοβάται να ξεπεράσει όρια που ενεργοποιούν ένστικτα και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ανθρωποκτόνα θηρία. Σέβεται τον συνάνθρωπό του και την κοινωνία, επειδή έχει ενστικτώδη αντίληψη της ανθρώπινης κοινωνίας. Σέβεται, επειδή έχει αντίληψη της ζωικής της προέλευσης. Σέβεται, γιατί φοβάται ότι, όταν θα ξεπεράσει τα όρια, θα έρθει αντιμέτωπος με επικίνδυνα φαινόμενα. Φοβάται μόνιμα τον συνάνθρωπό του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανιστούν αυτά τα όρια, όσο πολιτισμένος κι αν είναι αυτός ο οποίος βρίσκεται απέναντί του. Βίασε το παιδί του πιο πολιτισμένου ανθρώπου και, αν σε πιάσει επ' αυτοφώρω, περίμενε επιχειρήματα περί της κακότητας του βιασμού. Από τα έντερά σου θα σε κρεμάσει. Ο πολιτισμός του είναι για το παιδί του και όχι για το ζώο που θα το απειλήσει. Στο παιδί του, για να το παρηγορήσει, θα του διαβάσει ποίηση, αλλά την ίδια ώρα εσύ θα κρέμεσαι από το ταβάνι.
Ακόμα και οι πιο μεγάλοι κακοποιοί αυτό το γνωρίζουν και το σέβονται. Ποτέ δεν πραγματοποιούν αθλιότητες εις βάρος αυτών που θεωρούν πολιτισμένους μόνο και μόνο επειδή υποτιμούν τις αντιδράσεις τους και θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν. Η αθλιότητα ξυπνά την ανθρώπινη "θηριωδία" και αυτό ισχύει για όλους. Είναι άλλο πράγμα ο πολιτισμός και άλλο πράγμα η ρώμη. Ποιος πολιτισμένος άνθρωπος δεν απέφυγε δυσκολίες, επειδή εκτός από το πνεύμα του έδειχνε και ρωμαλέος; Ποιος πολιτισμένος άνθρωπος δεν αισθάνθηκε ότι τα επιχειρήματά του ακούγονται καλύτερα, όταν ταυτόχρονα το σώμα του "εξέπεμπε" μηνύματα δύναμης; Η ίδια πολιτισμένη φωνή βγαίνει πιο "δυνατά" όταν βγαίνει μέσα από ένα ρωμαλέο σώμα. Η ίδια πολιτισμένη κοινωνία δείχνει πιο δυνατή όταν έχει ρωμαλέο κορμό. Η "φωνή" της κοινωνίας είναι το Σύνταγμά της. Από αυτό κρίνεται ο πολιτισμός της. Αν όμως αυτήν τη "φωνή" κάποιο ζώο δεν την σέβεται, καλό είναι η κοινωνία να δείχνει και τα "μπράτσα" της. Δυναμώνει η "φωνή" της όταν φαίνονται τα "μπράτσα" της.
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Ο λαός αγωνίστηκε και έχυσε το αίμα του προκειμένου να εξασφαλίσει και στη συνέχεια να διασφαλίσει τα δικαιώματά του. Όμως, αυτά τα δικαιώματα, που κόστισαν αίμα, δεν τα αφήνεις στην τύχη τους. Πρέπει διαρκώς η κοινωνία να "δείχνει" ότι είναι έτοιμη ν' ασκήσει ακόμα και βία σε περίπτωση που κάποιος τα απειλήσει. Δεν χαρίστηκε τίποτε στον άνθρωπο για να το αφήσει στην τύχη ή στην καλή διάθεση των κρατούντων. Απλά, για λόγους καθαρά πρακτικούς, ο λαός δεν μπορεί να ελέγχει σε καθημερινό επίπεδο. Ο λαός είναι ο φοβερός και τρομερός προστάτης αυτών που ελέγχουν τις εξουσίες στο όνομά του. Ο λαός είναι ο φοβερός και τρομερός τιμωρός αυτών που δεν κάνουν το καθήκον τους. Αυτό όμως πρέπει η κοινωνία να το δείχνει, για να μπορούν να λειτουργούν τα πράγματα στο καθημερινό επίπεδο. Αποτελεί καθήκον της να το δείχνει.
Εξαντλώντας την ευφυΐα του και τη ρώμη του - αυτό το τρομερό "τέρας", που κατά καιρούς επαναστάτησε - δημιούργησε έναν θεσμό, που έχει ελεγκτικό χαρακτήρα και ο οποίος απαιτεί για τη λειτουργία του συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την πλευρά αυτών που τον στελεχώνουν. Αυτός ο θεσμός είναι το σύστημα δικαιοσύνης. Ο θεσμός, που όταν ψάχνει πρέπει να έχει τα μάτια του "ορθάνοικτα" και όταν κρίνει πρόσωπα να είναι "τυφλός". Αυτός ο θεσμός δεν απαιτεί από τα στελέχη του ιδιαίτερα προσόντα, αλλά απαιτεί ακεραιότητα. Απαιτεί από αυτόν που εισέρχεται στη δομή αυτού του θεσμού να είναι ακέραιος. Αυτή η θέση είναι η θέση του "λειτουργού" της δικαιοσύνης. Πάντα μια θέση αποτελεί "λειτούργημα", όταν αυτός ο οποίος την καταλαμβάνει δεν ελέγχεται από φυσικό πρόσωπο. Όταν αυτός ο οποίος σε περιορίζει είναι μια αφηρημένη έννοια και ελεγκτής σου είναι η συνείδησή σου, υπάρχει λειτούργημα. "Λειτουργός" είναι αυτός ο οποίος περιορίζεται από την έννοια της πίστης, της δικαιοσύνης, του καθήκοντος, της αγάπης, της υγείας, της ενημέρωσης κλπ..
Όταν αυτός ο λειτουργός δεν σέβεται την εμπιστοσύνη αυτού που τον διόρισε και ο οποίος για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να τον ελέγξει άμεσα, η απειλή σε περίπτωση απιστίας του πάντα είναι μεγαλύτερη και πιο επώδυνη από μια απλή απόλυση, όπως συμβαίνει με τους υπαλλήλους ή τους εργάτες, οι οποίοι έχουν φυσικούς προϊσταμένους. Η απειλή για τους λειτουργούς είναι πάντα ο "θάνατος" με ή χωρίς εισαγωγικά. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε εξόχως βάρβαροι και αιμοδιψείς. Δεν τα λέμε, επειδή είμαστε απολίτιστοι. Αυτά τα λέμε, επειδή γνωρίζουμε τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Επειδή γνωρίζουμε πόσο κόστος έχει πληρώσει για να δημιουργήσει τους θεσμούς που τον προστατεύουν. Επειδή γνωρίζουμε πώς αντιδρά ο ίδιος όταν αδικείται κι επειδή γνωρίζουμε με πόσο πάθος κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τον αδικήσουν. Το λέμε, επειδή γνωρίζουμε ότι συμφέρει οικονομικά η προδοσία. Επειδή γνωρίζουμε ότι αποδίδει οικονομικά, όταν ένας "λειτουργός" αποφασίζει να υποταχθεί σε φυσικό πρόσωπο. Αποδίδει οικονομικά, όταν ο "λειτουργός" μετατρέπεται σε υπάλληλο ιδιωτικών συμφερόντων και παύει να υπηρετεί να κοινά συμφέροντα.
Άλλωστε αυτά τα οποία λέμε δεν είναι και πρωτοφανή. Μήπως και ο Θεός είναι βάρβαρος, αιμοδιψής και απολίτιστος; Αυτός δεν ήταν που υποσχέθηκε βέβαιο και βίαιο θάνατο στους ανάξιους λειτουργούς Του; Αυτός, ξεπερνώντας ακόμα και αυτά τα όρια, δεν τους υποσχέθηκε μόνον απλό θάνατο αλλά και οδυνηρό ταυτόχρονα; Τους είπε μήπως ότι θα τους απολύσει αν επιστρέψει και κρίνει ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί τον Θεό απολίτιστο, επειδή είναι υπέρ του δέοντος σκληρός σ’ ό,τι αφορά τον έλεγχο των λειτουργών Του; Τον Θεό δεν τον λατρεύουμε ως Πάνκαλο και Πανάγαθο; Όλοι μας δεν θεωρούμε δίκαιη την κρίση Του; Αυτός δεν μας προσφέρει "λειτουργούς", για να μας υπηρετήσουν, εφόσον μας αντιλαμβάνεται σαν παιδιά Του; Όταν όμως εξαιτίας της απουσίας Του δεν μπορεί να τους ελέγξει, τους αναγκάζει να περιορίζονται μόνον από την πίστη τους. Ποια θα ήταν η δίκαιη τιμωρία τους σε περίπτωση απιστίας τους; Τους εμπιστεύεται τη διαχείριση της περιουσίας Του, τους προσφέρει κοινωνική προβολή με ελάχιστα προσόντα, τους εμπιστεύεται τα παιδιά του, που από την ικανοποίησή τους εξαρτάται και η δική Του πατρική Εικόνα. Τι τους περιμένει αν Τον απειλούν με γενική καταστροφή; Θάνατος χωρίς κανένα έλεος.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα είναι αυτό το οποίο ορίζει ότι ο "θεός" της κοινωνίας είναι ο πολίτης. Τόνοι αίματος έχουν απαιτηθεί προκειμένου να συνταχθεί αυτός ο νόμος, που διασφαλίζει τα δικαιώματα αυτού του "θεού". Ο πολίτης εμπιστεύεται στους λειτουργούς τού Συντάγματος τα πάντα. Όταν αυτός ο μικρός "θεός" θα κληθεί να ενεργήσει, επειδή αντιληφθεί απειλή, πώς θα ενεργήσει; Αυτός δεν είναι "παιδί" Του Πατέρα του. Ως μικρός "θεός" δεν θ’ αναγκαστεί να "κεραυνοβολήσει" τους απίστους; Ως ανθρώπινος θεός δεν θα πυροβολήσει, είτε φανερά είτε κρυφά τους ανάξιους λειτουργούς; Από τη στιγμή που η απιστία στη "δουλειά" σου απειλεί το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν υπάρχει απόλυση. Απόλυση υπάρχει μόνον όταν η δουλειά σου απειλεί την ποιότητα κάποιων λίγων προϊόντων και η ζημιά θα έχει αντίκτυπο αποκλειστικά σε κάποιες λίγες τσέπες. Όταν η "δουλειά" σου επηρεάζει τη λειτουργία της κοινωνίας, η τιμωρία για την απιστία είναι θάνατος.
Μιλάμε για πραγματικό θάνατο, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε - και το θεωρούμε ως ένα από τα βασικά θεμέλια της ιδεολογίας μας - ότι το πολυτιμότερο αγαθό είναι η ζωή. Τι συμβαίνει; Υπάρχει αντίφαση σ’ αυτά που λέμε; Όχι βέβαια. Απλά τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα απ’ όσο φαίνονται. Η ανθρώπινη ζωή, που δεν ανταλλάσσεται με όλον τον πλούτο του κόσμου, υπάρχει πιθανότητα να είναι πιο φτηνή και από ένα χιλιάρικο. Γιατί; Γιατί δεν αποτελεί την απόλυτη αξία. Η αξία της πάντα εκτιμάται με βάση τη σύγκριση. Μια ζωή έχει ανυπολόγιστη αξία, όταν συγκρίνεται με υλικά αγαθά. Η ίδια όμως ζωή μπορεί να έχει ελάχιστη αξία, όταν συγκρίνεται με εκατομμύρια άλλες ζωές. Τι θέλουμε να πούμε; Ότι τα πάντα έχουν σχέση με το πώς στέκεται αυτή η ζωή απέναντι στα φαινόμενα.
Αποτελεί πεποίθησή μας ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Αν όμως αυτή η ζωή βρίσκεται εκεί όπου δεν πρέπει την ώρα που δεν πρέπει, θα χαθεί, εξαιτίας ενός φαινομένου μεγαλύτερου από τον άνθρωπο, που εμφανίζεται εκείνη την ώρα να την αφαιρεί. Αν για παράδειγμα μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται πάνω σε μια αμαξοστοιχία και η επιβίωσή της εξαρτάται από το πόσο γρήγορα αυτή θα περάσει από μια γέφυρα, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσει ο άνθρωπος ο οποίος στη μέση της γέφυρας θα προσπαθήσει να τη σταματήσει. Ο "μηχανοδηγός" μπορεί θεωρητικά να είναι δολοφόνος, αλλά στην ουσία έχουμε αυτοκτονία. Αυτός ο οποίος προσπάθησε να σταματήσει την αμαξοστοιχία αυτοκτόνησε, γιατί δεν κατάλαβε ότι είχε μπροστά του ένα φαινόμενο, που ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτόν. Αυτός ο οποίος προσπάθησε να την σταματήσει δεν κατάλαβε ότι η υπόθεση ακινητοποίησης του τραίνου δεν ήταν μια απλή υπόθεση μεταξύ του ιδίου και του μηχανοδηγού. Του όποιου μηχανοδηγού αναλάμβανε να οδηγήσει την αμαξοστοιχία. Δεν κατάλαβε ότι η επιβίωση της κοινωνίας πάντα θα τον "σκοτώνει", όταν θα την απειλεί.
Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε; Το εξής απλό. Σήμερα η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς. Κάποιοι ανεγκέφαλοι κρατικοί "λειτουργοί", που δεν γνωρίζουν τον αυτοκτονικό χαρακτήρα της πράξης τους, διαφθείρονται. Είναι ανεγκέφαλοι, γιατί δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι τι σημαίνει διαφθορά και πού μπορεί χωρίς να το γνωρίζουν να οδηγηθούν. Αγνοούν δηλαδή ότι με δική τους απόφαση διαφοροποιούνται από την υπόλοιπη κοινωνία και στέκονται στον μέσον της "γέφυρας" και ότι σε κάποια στιγμή το "τραίνο" δεν θα σταματήσει.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΔΕΙΝΑ ΜΑΣΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου