Φοβούνται οι "πλανητάρχες" τους Έλληνες με πλήρη δικαιώματα πολίτη. Τους Έλληνες, που με πλήρη ισχύ θα προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα της απασχόλησης ή της ασφάλισης με τρόπο που δεν βολεύει τη Νέα Τάξη και άρα θα αποτελέσει κακό παράδειγμα και για τους υπολοίπους. Τους Έλληνες θέλουν να τους ευθυγραμμίσουν με τους δικούς τους πολίτες και άρα να τους περιορίσουν στο επίπεδο του υπηκόου. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ο υπήκοος δεσμεύεται να υπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους του οποίου είναι μέλος, ενώ ο πολίτης όχι. Ο υπήκοος είναι υποτελής του κράτους του, ενώ ο πολίτης είναι ιδιοκτήτης του.
Ο πολίτης είναι ο άνθρωπος, που εντός ενός συστήματος απολαμβάνει κάποια απολύτως συγκεκριμένα και προστατευμένα από το σύνταγμα δικαιώματα. Δικαιώματα, που έχουν σχέση με την ιδιότητά του ως ανθρώπου και ως ιδιοκτήτη του συστήματος και άρα ως "αφεντικού" της όποιας εξουσίας ασκείται μέσα σ' αυτό. Αυτά τα δικαιώματα είναι αμετάβλητα και άρα είναι αμετάβλητη και η ιδιότητα του πολίτη. Δεν επηρεάζεται δηλαδή η ιδιότητα αυτή από εξωγενείς παράγοντες. Παράγοντες, που έχουν σχέση με τις ανάγκες του συστήματος, τις ανάγκες των κρατούντων κλπ.. Το σύνταγμα δεν επιτρέπει στους παράγοντες αυτούς - όσο σημαντικοί και να είναι - να επηρεάζουν την ιδιότητα του πολίτη και βέβαια τα δικαιώματά του.
Αντίθετα ο υπήκοος δεν είναι πολίτης. Είναι πολίτης μόνον υπό συνθήκες. Η ιδιότητα του υπηκόου είναι δηλαδή ιδιότητα με μεταβλητά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, που κινούνται ανάμεσα σε κάποια όρια, τα οποία καθορίζονται από εξωγενείς παράγοντες. Ο υπήκοος απολαμβάνει μόνον ό,τι "περισσεύει" από τα όσα συνεπάγονται οι υποχρεώσεις του. Ο υπήκοος δεν είναι ιδιοκτήτης του συστήματος του οποίου είναι μέλος. Ο υπήκοος βρίσκεται υπό την εξουσία των ιδιοκτητών τού συστήματος που τον φιλοξενεί. Είναι υποτελής των κυρίων του. Οι λαοί των υπηκόων δεν συνθέτουν δημοκρατίες, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει δημοκρατία σε ένα σύστημα, όταν κάποιοι λογαριάζονται σαν ιδιοκτήτες και κάποιοι άλλοι σαν απλά μέλη.
Για τον πολίτη προέχει η έννοια του "δικαιώματος", ενώ για τον υπήκοο η έννοια της "υποχρέωσης". Αν τα συμφέροντα του κράτους και της εξουσίας του είναι "χαλαρά" και δεν απειλούνται από τα κοινωνικά δικαιώματα και τις κοινωνικές απαιτήσεις των μελών του, ο υπήκοος απολαμβάνει δικαιώματα πολίτη. Αν αυτά τα συμφέροντα απειληθούν, τότε αυτόματα τα δικαιώματα περιστέλλονται και περνούν στη δικαιοδοσία του κράτους και άρα των ιδιοκτητών του. Αν αυτά τα συμφέροντα υπηρετούνται από υπηκόους δούλους, τότε το κράτος θ' αναγνωρίζει μόνον αυτού του είδους τα δικαιώματα.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης την πρακτική διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ιδιοτήτων, αρκεί να σκεφτεί το εξής: Το σύστημα - και άρα η εξουσία - λειτουργεί και φέρεται τελείως διαφορετικά, όταν έχει μπροστά της έναν πολίτη απ' ότι όταν έχει μπροστά της έναν υπήκοο. Για παράδειγμα η εξουσία μπορεί να ζητήσει οτιδήποτε από τον υπήκοο, αν μπορεί ν' αποδείξει ότι αυτό είναι κάτι το οποίο υπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Μπορεί από έναν άνδρα υπήκοο να ζητήσει να γίνει "χαφιές" του επικίνδυνου για το σύστημα γείτονα. Μπορεί από μια γυναίκα υπήκοο να ζητήσει να "κοιμηθεί" με ένα ύποπτο στοιχείο, προκειμένου να αντλήσει πληροφορίες. Αν ο υπήκοος αρνηθεί να υπακούσει, θα βρει τον μπελά του από την εξουσία, γιατί δεσμεύεται να υπηρετεί με κάθε τρόπο τα κοινά συμφέροντα και άρα και την εξουσία, που φέρεται σαν νόμιμος εκφραστής τους.
Τα ακριβώς αντίθετα συμβαίνουν με τον πολίτη. Αν η εξουσία τολμήσει να του ζητήσει κάτι τέτοιο, αυτήν θα βρει τον μπελά της και όχι το αντίθετο. Είτε μπορεί ν' αποδείξει ότι υπήρχαν λόγοι ανώτερου συμφέροντος είτε όχι, θα βρει τον μπελά της. Και μόνον να σκεφτεί ν' απειλήσει την ανθρώπινη ιδιότητα και αξιοπρέπεια, κινδυνεύει, γιατί παραβαίνει βασικούς νόμους. Ο πολίτης είναι "αφεντικό" της εξουσίας και όχι "υπηρέτης" της. Ό,τι θυσία κάνει υπέρ του συστήματος την κάνει αυτόβουλα. Ο πολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούει και άρα να υπηρετεί την εξουσία. Ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να σέβεται τον νόμο. Η εξουσία "υπηρετεί" τον πολίτη και στις δικές του εντολές υπακούει. Η εξουσία περιορίζεται από τους νόμους που της επιβάλει ο πολίτης. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δημοκρατιών των πολιτών και των "Μπανανιών" των υπηκόων.
Το τρίπτυχο, δηλαδή, που συντίθεται από τις έννοιες "νόμος", "άνθρωπος" και "εξουσία" έχει διαφορετική διάταξη ανάμεσα στα συστήματα. Σε ένα δημοκρατικό σύστημα ο νόμος είναι υπεράνω όλων. Γιατί; Γιατί αυτό συμφέρει τον άνθρωπο που είναι πολίτης και βρίσκεται αμέσως μετά από τον νόμο. Η εξουσία έρχεται τρίτη στη σειρά. Πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα; Ο πολίτης είναι ιδιοκτήτης και κύριος του κράτους. Ο κυρίαρχος πολίτης εκφράζει τη θέληση για το πώς πρέπει να είναι ο νόμος και στη συνέχεια ψηφίζει την εξουσία που "πλειοδοτεί" στο θέμα του νόμου. Ο νόμος είναι υπεράνω όλων και αυτό είναι το σημαντικό. Ο πολίτης "πληρώνει" το κόστος του αυτοπεριορισμού μέσω του απόλυτου νόμου, αλλά απολαμβάνει το "κέρδος" του ελέγχου της εξουσίας. Ο νόμος αυτός και η διάταξη των δυνάμεων για ένα δημοκρατικό σύστημα εκφράζεται μέσω του Συντάγματος.
Σε ένα αντιδημοκρατικό σύστημα αυτή η διάταξη αλλάζει. Υπεράνω των πάντων είναι η εξουσία και όχι ο νόμος. Υπεράνω των νόμων είναι το πρόσωπο της εξουσίας. Μια εξουσία, που συνήθως παρουσιάζεται σαν "θεόπνευστη" και αντιπροσωπεύει τη μειονότητα της κεφαλαιοκρατίας, που είναι ο ιδιοκτήτης του κράτους. Αυτήν την εξουσία την ακολουθεί ο νόμος και αυτής τις ανάγκες υπηρετεί. Τελευταίος ακολουθεί ο άνθρωπος-μέλος του συστήματος, που στην πραγματικότητα είναι υποτελής των κυρίων του και δέσμιος των νόμων τους. Αυτός είναι υπήκοος, εφόσον μέσω του νόμου εξαναγκάζεται να υπακούει στις εντολές της εξουσίας, η οποία "κατασκευάζει" τους νόμους με βάση τα συμφέροντά της.
Έχει δει κανένας τι ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα της "δημοκρατικής" Βρετανίας; Πού να το δει, εφόσον δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει δηλαδή ο βασικός νόμος, που καθορίζει το πλαίσιο λειτουργίας της ως κράτος και τον ρόλο τού πολίτη μέσα σ' αυτό. Τα πάντα καθορίζονται από τις τρέχουσες ανάγκες της εξουσίας και τίποτε άλλο. Ο βασικός νόμος που αφορά τους πολίτες της έχει συνταχθεί κάπου στο 1600. Στο μέσον του Μεσαίωνα. Την εποχή που οι "καλοί" κύριοι των υπηκόων εκείνων "δεσμεύονταν" να δώσουν σ' αυτούς εκτός από "σανό" - για να επιβιώσουν - και ένα αυγό. Αυτό ακριβώς είναι ο νόμος αυτός. Είναι η εντολή της εξουσίας απέναντι στους "ανώτερους". Τους δεσμεύει σε κάποιες υποχρεώσεις, για να μην "ξεσηκώνονται" οι "κατώτεροι". Είναι της ίδιας φύσης με τον νόμο που πρόσφατα επιβλήθηκε στη Βρετανία και αφορά τις υποχρεώσεις των ιδιοκτητών κατοικίδιων.
Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχει συνταχθεί - ούτε για λόγους εντυπώσεων - ένα Σύνταγμα στη Βρετανία. Φοβούνται οι "γαλαζοαίματοι" ν' αποκαλύψουν στον λαό τους πώς τον "βλέπουν". Αφήνουν τα πάντα "ασαφή", για να μην καταλαβαίνουν οι υπήκοοι-κατοικίδια τι συμβαίνει. Σημασία έχει ότι μέσα σ' αυτού του είδους τις κοινωνίες ο υπήκοος δεν παίζει κανέναν απολύτως κοινωνικό ρόλο. Όπως ο σκύλος δεν είναι ποτέ ίσος με το αφεντικό του, έτσι δεν είναι ίσος ο μέσος Βρετανός με τον "γαλαζοαίματο". Απολαμβάνει κάποια ψευδοδημοκρατικά δικαιώματα, αλλά στην ουσία αυτά δεν είναι τίποτε. Η εξουσία τού βάζει μπροστά του ως επιλογές ό,τι την συμφέρει και όχι ό,τι συμφέρει τον ίδιο. Συνήθως του βάζει δύο μισοάδεια "πιάτα" και τον αναγκάζει να φάει είτε από το ένα είτε από το άλλο. Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και πού "συγκλίνουν" τα συστήματα τα οποία ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και στο τέλος λειτουργούν όμοια και άρα αντιδημοκρατικά.
Τα αυταρχικά συστήματα, για να "εξωραΐσουν" το αυταρχικό και δικτατορικό τους πρόσωπο, προσφέρουν συνήθως δύο ψευδοεπιλογές στους υπηκόους τους, προκειμένου να μην τα απειλούν. "Κατασκευάζουν" δημοκρατικές συνθήκες, βάζοντας ως εκφραστές της δικής τους θέλησης ανθρώπους που παριστάνουν τους πολιτικούς και ψηφίζονται από τον λαό. Τέτοια συστήματα είναι το Αμερικανικό και το Βρετανικό, όπου συντηρητικοί και "προοδευτικοί" "κατασκευάζονται" από τα ίδια "εργοστάσια" και υπηρετούν τα ίδια "αφεντικά". Στα συστήματα αυτά οι υπήκοοι δεν έχουν πραγματικές επιλογές, εφόσον οι ισχυροί αποφασίζουν για το τι θα εισηγηθούν ή θα υποσχεθούν στον λαό τα "ιδιόκτητα" κόμματά τους.
Στον ίδιο "τερματισμό", από διαφορετική όμως "αφετηρία", καταλήγουν και τα δημοκρατικά συστήματα, όταν αυτά εκφυλίζονται. Συστήματα όπως το ελληνικό, το γαλλικό, το ιταλικό κλπ.. Από τη δημοκρατία των πολιτών, όπου τα πολλά κόμματα "πλειοδοτούν" υπέρ τους, προκειμένου να πάρουν την εξουσία, αν χαθεί ο έλεγχος, πηγαίνουμε στην "ψευδοδημοκρατία" του "δικομματισμού". Ο έλεγχος για τον λαό χάνεται και τον αποκτούν αυτοί οι οποίοι μπορούν τα "ταΐζουν" τους δύο "μονομάχους" της πολιτικής σκηνής. Σε ένα τέτοιο σκηνικό η εξουσία και άρα και οι νόμοι υπηρετούν τους "χορηγούς" της εξουσίας. Σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει συνταγματικό πραξικόπημα, εφόσον η δημοκρατία "μεταλλάσσεται" σε τυραννία.
Γι' αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνο και συνταγματικά παράνομο να "επιδοτούνται" τα ισχυρά κόμματα από περίεργους "ενισχυτικούς" εκλογικούς νόμους. Είναι επίσης επικίνδυνο να χρηματοδοτούνται τα κόμματα από το ίδιο το κράτος με βάση το εκλογικό τους "μερίδιο". Είναι θέμα χρόνου τα δύο ισχυρότερα από αυτά να "καταπιούν" τα υπόλοιπα και να "προσδεθούν" στους κοινωνικά ισχυρούς που θα τα "ταΐζουν". Είναι θέμα χρόνου οι ισχυροί της κοινωνίας να "στήσουν" το παιχνίδι. Να χρηματοδοτούν τα ισχυρότερα κόμματα και να βάλουν τους πολίτες στην αθλητική λογική του "ντέρμπι".
Όταν σε μια δημοκρατία υπάρχουν πολίτες που ψηφίζουν τον ένα για να μην βγει ο άλλος, υπάρχει πρόβλημα. Η ψήφος πάντα πρέπει να εκφράζει επιλογή και να έχει θετικό "πρόσημο". Αν η ψήφος αρχίσει να λειτουργεί ακυρωτικά και άρα αποκτήσει αρνητικό "πρόσημο", δεν υπάρχει δημοκρατία. Όταν δηλαδή ο πολίτης παύει να διαλέγει ανάμεσα σ' αυτά που του αρέσουν, αλλά ανάμεσα σ' αυτά που τον δυσαρεστούν λιγότερο, υπάρχει πρόβλημα. Γιατί; Γιατί η εξουσία θα τον καταλάβει και θα του προσφέρει μόνιμα τη δυνατότητα να διαλέγει μόνον ανάμεσα στις δικές της "ενοχλητικές" επιλογές. Ο πολίτης θα "παγιδευτεί" και η εξουσία θα ελέγχει τα πάντα.
Μόνον αν καταλάβει ο αναγνώστης τη διαφορά μεταξύ του πολίτη και του υπηκόου, μπορεί να καταλάβει τη σημασία των όσων ακούει γύρω του. Μόνον αγγλοσαξονικής καταγωγής άνθρωπος θα μπορούσε να περάσει σαν "σοφό" την ηλιθιότητα του τύπου: ..."Μην κοιτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για την πατρίδα σου". Πού βρίσκεται το λάθος; Στο εξής απλό. Στη δημοκρατία η έννοιες "πολίτης" και "πατρίδα" ταυτίζονται, γιατί ο πολίτης είναι ιδιοκτήτης της πατρίδας του. Είναι τόσο βλακώδης αυτός ο διαχωρισμός των εννοιών, που είναι σαν να λες ..."μην κοιτάς τι έκανε το σώμα σου για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για το σώμα σου.". Αυτό είναι βλακώδες, γιατί η ταύτιση είναι απόλυτη. Όταν το πνευματικό "εγώ" δεν σέβεται το υλικό "σώμα", τίποτε από τα δύο δεν επιβιώνει. Το ένα συντηρεί το άλλο, γιατί αυτό είναι "μονόδρομος" για την επιβίωση.
Όμως, αυτό το βλακώδες για τη δημοκρατία έχει το νόημά του για τα φασιστικά καθεστώτα, όπως είναι τα αγγλοσαξονικά. Γιατί; Γιατί εκεί οι υπήκοοι δεν ταυτίζονται με την πατρίδα τους. Η πατρίδα τους και άρα το κράτος ανήκει σε άλλους και όχι στους ίδιους. Εκεί είναι δυνατόν η "πατρίδα" να μην φέρεται καλά στον υπήκοο, γιατί απλούστατα έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Εκεί είναι δυνατόν να ζητήσει η "πατρίδα" θυσία, γιατί μπορεί να της την αρνηθούν οι υπήκοοι. Γι' αυτούς υπάρχει απαίτηση να κάνουν θυσίες υπέρ του συστήματος που τους "φιλοξενεί", εφόσον δεν υπάρχει ταύτιση. Αυτό ακριβώς είπε ο "σοφός" Αγγλοσάξονας. Η πατρίδα σου, ως σύστημα, μπορεί να σε κλέβει, να σε βιάζει και να σε απειλεί, αλλά εσύ - σαν καλός υπήκοος - δεν πρέπει να τα κοιτάς αυτά. Εσύ πρέπει να κοιτάς να εξυπηρετήσεις όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται αυτό το οποίο εσύ θεωρείς "πατρίδα" και αυτοί ιδιοκτησία τους. Αυτός ο άνθρωπος προφανώς γνώριζε ότι απευθύνεται σε υπηκόους και αναζητούσε τη θυσία για την πατρίδα, που κατά σύμπτωση ήταν ιδιοκτησία δική του και των ομοίων του.
Όταν όλα αυτά ζητούνται από τους υπηκόους όταν αυτοί είναι "αθώοι", αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται όταν για κάποιον λόγο αυτοί είναι ένοχοι. Όταν ως αθώος κινδυνεύεις πραγματικά, επειδή απλά δεν υπακούς στις εντολές τους, τι γίνεται όταν δεν είσαι και τόσο αθώος; Ο κίνδυνος γίνεται οριακός, όταν πραγματικά τους απειλείς και είσαι ένοχος. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ υπηκόου και πολίτη. Ο πολίτης, ακόμα και ένοχος, έχει δικαιώματα, που πρέπει να γίνουν σεβαστά. Ο πολίτης, ακόμα και ένοχος, προστατεύεται από τον νόμο, γιατί είναι "αδερφός" και συνιδιοκτήτης.
Αντίθετα μ' αυτόν ο υπήκοος, όταν είναι ένοχος, αντιμετωπίζεται σαν ζώο, γιατί η εξουσία δεν τον αντιλαμβάνεται ως "αδερφό" και συνιδιοκτήτη. Η εξουσία τον αντιλαμβάνεται σαν ένα αχάριστο "κατοικίδιο", που το είχε στην "αυλή" της και αυτός δεν εκτίμησε την "καλοσύνη" της. Η εξουσία νομιμοποιείται να κάνει τα πάντα εναντίον του για το κοινό "καλό". Το "καλό" καί των ιδιοκτητών καί των άλλων "κατοικίδιων", όπως το αντιλαμβάνεται η ίδια. Δεν υπάρχει νόμος που να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα του υπηκόου, γιατί απλούστατα δεν αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού:
«Οι Αμερικανοί, με "δόλωμα" την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, "παγίδευσαν" την ελληνική αστυνομία και τα ΜΜΕ, με στόχο να "τρυπώσουν" για πάντα έσα στις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας.»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου