Μας ενοχλεί ο «μύθος» του καλού εργαζόμενου και του κακού αφεντικού. Μας ενοχλεί όλη η ψευδολογία των πολιτικών και των συνδικαλιστών που χαϊδεύουν αυτιά για να πάρουν ψήφους και άρα να εξουσία. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε της άποψης ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι καλοί και όλοι οι εργοδότες κακοί. Η μόνη γενίκευση που μπορεί να υπάρχει σε αυτό το σημείο είναι ότι οι εργαζόμενοι απλά στο σύνολό τους είναι οικονομικά πιο αδύναμοι από τους εργοδότες.
Από εκεί και πέρα ότι χαρακτηριστικό υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία μεταφέρεται μέσα στις τάξεις της με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Υπάρχουν εργοδότες καθάρματα που δεν έχουν κανένα έλεος απέναντι σε κανέναν. Καθάρματα που δεν πληρώνουν, που δεν ασφαλίζουν, που προσβάλουν, που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενούς τους. Υπάρχουν τέτοιοι εργοδότες αλλά δεν είναι όλοι τέτοιοι. Ανάμεσα στους εργοδότες υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που βλέπουν τους εργαζόμενούς τους σαν μέλη της οικογένειάς τους. Που ανησυχούν για αυτούς. Που τους πληρώνουν ακόμα και όταν δεν έχουν κέρδος από την παραγωγή τους. Που τους βοηθάνε ακόμα και όταν δεν είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο.
Τα αντίστοιχα συμβαίνουν και στην απέναντι «όχθη». Υπάρχουν εργαζόμενοι πραγματικά καθάρματα. Καθάρματα της καθημερινότητας. Μικρά καθάρματα που απλά είναι τέτοια γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν μεγάλα. Καθάρματα που τεμπελιάζουν ενώ πληρώνονται. Καθάρματα που κλέβουν την επιχείρηση που τους ταΐζει. Καθάρματα που όλη την ημέρα διαβάλουν τα αφεντικά τους. Καθάρματα που φέρονται αντισυναδερφικά απέναντι σε όσους μπορεί να είχαν την ατυχία να είναι συνάδερφοί τους.
Η στατιστική μάλιστα μας λεει ότι οι χειρότεροι εργοδότες προέρχονται από τις τάξεις των εργαζομένων. Αυτό έχει την εξήγησή του. Ένας κομπλεξικός άνθρωπος ο οποίος δεν εκτιμούσε τον εαυτό του ως κοινό εργαζόμενο και έκανε στόχο της ζωής του να γίνει πλούσιος εργοδότης, ευνόητο είναι ότι δεν εκτιμάει τους εργαζόμενους. Ευνόητο είναι ότι θα τους εκμεταλλεύεται τρέμοντας και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναγίνει ίδιος με αυτούς. Ευνόητο είναι ότι θα αγγίξει τα όρια της σκληρότητας γιατί έχει ως πρώην εργαζόμενος την γνώση αυτών των ορίων.
Πολλά από αυτά τα τεμπέλικα και κακόβουλα καθάρματα δεν μπόρεσαν να γίνουν εργοδότες αλλά δυστυχώς δεν τους αποφύγαμε. Πολλοί από αυτούς κεφαλαιοποίησαν τις ιδιότητές τους και έγιναν πολύ πετυχημένοι συνδικαλιστές και εν συνεχεία πολιτικοί. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημά μας. Οι χειρότεροι των εργαζομένων έγιναν συνδικαλιστές. Οι πιο κομπλεξικοί, οι πιο τεμπέληδες και οι πιο κακόβουλοι. Τα πιο μεγάλα καθάρματα από αυτούς δημιούργησαν ταυτίσεις με όμοιους στην ειδικότητα και δίχασαν τον κόσμο των εργαζομένων σε κλίμακα που καθιστά τον διχασμό επικίνδυνο για την κοινωνία στο σύνολό της.
Γιατί ξεκινάμε με αυτόν τον τρόπο την ανάλυσή μας; Γιατί χωρίς αυτά τα καθάρματα ανάμεσα στους εργαζομένους κανένας εργοδότης και καμία εξουσία δεν θα μπορούσε να τους αδικεί. Η εξουσία και οι εργοδότες πάντα αυτούς αναζητούν για να συνεργαστούν. Αναζητούν τους λίγους που αν τους ευνοήσουν θα τους βγουν φτηνά οι πολλοί.
Απλά πράγματα. Αυτά που συνέβαιναν στο μεσαίωνα συμβαίνουν και σήμερα. Αυτά που συνέβαιναν στα φέουδα συμβαίνουν και στα εργοστάσια. Τότε οι φεουδάρχες έδιναν ένα κομμάτι ψωμί στους επιστάτες τους και δημιουργούσαν δούλους που βασάνιζαν τους πάντες γύρω τους. Σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο και απλά δεν υπάρχει το μαστίγιο. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Ευνοείς ένα κάθαρμα μέσα σε ένα εργοστάσιο και αδικείς όλους τους υπολοίπους μέσω αυτού. Στηρίζεσαι δηλαδή στην τεμπελιά του, στην κουτοπονηριά στα κόμπλεξ του, στην αντισυναδερφικότητά του και αδικείς όλους τους υπολοίπους. Είσαι ένας εκμεταλλευτής και έχεις έναν φτηνό χαφιέ, βασανιστή και προβοκάτορα ανάμεσα στα θύματά σου.
Το ανάλογο γίνεται σε όλες τις κλίμακες. Ο άθλιος εργοστασιάρχης αυτό κάνει με τους εργαζόμενούς του και το άθλιο κράτος αυτό κάνει με τις ομάδες εργαζομένων. Ξεχωρίζεις μερίδες εργαζομένων και παίζεις τα παιχνίδια της εύνοιας. Ξεχωρίζεις μερίδες εργαζομένων για να αδικείς τους υπόλοιπους. Εκμεταλλεύεσαι και πάλι την τεμπελιά, την κουτοπονηριά, τα κόμπλεξ την αντισυναδερφικότητα, και αδικείς όλους τους υπολοίπους.
Αυτά όλα είτε σε επίπεδο εργοστασίου είτε σε επίπεδο κρατικής πολιτικής κατευθύνονται από τους συνδικαλιστές. Αυτοί όλοι βρίσκονται πίσω από όλους τους μύθους. Αυτοί δαιμονοποιούν τους εργοδότες. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το κεφάλαιό τους. Αυτοί έχουν εφεύρει όλες τις ηλιθιότητες του κόσμου. Τέτοιου είδους εφευρήματα είναι η γενίκευση ότι όλα τα αφεντικά είναι κακά που συντηρούνται με το αίμα του εργαζομένων. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να είναι αυτοί οι επαγγελματίες «καλοί». Για να ενσπείρουν την καχυποψία μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων. Για να τρομοκρατήσουν τους εργαζομένους και να παριστάνουν τους. Για να αποκλείουν το ενδεχόμενο της «επαφής» με αυτούς.
Από την στιγμή που θα απομονώσουν τα εμπλεκόμενα και πολλές φορές συγκρουόμενα μέρη τα πάντα είναι εύκολα για αυτούς. Εξασφαλίζουν για τους εαυτούς τους εύκολα από τα πιο δύσκολα μέχρι τα πιο απλά. Από το να είναι εργαζόμενοι χωρίς να εργάζονται μέχρι «χαρτζιλίκια» κάτω από το τραπέζι. Γιατί δεν διαβάλουν μόνο τα αφεντικά στους εργαζόμενους αλλά και τους εργαζόμενους στα αφεντικά. Αυτό είναι το βασικό αντικείμενο των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Πραγματικοί διάβολοι που ζουν πολυτελώς διαβάλλοντας τους πάντες στους πάντες. Διάβολοι που στο τέλος φτάνουν να φέρονται ως συνέταιροι των αφεντικών με κεφάλαιο τους εργαζομένους.
Αυτοί έχουν εφεύρει τα απίθανα γιατί με αυτά τα απίθανα διαπραγματεύονται τα δικά τους συμφέροντα. Συνδικαλιστές έχουν εφεύρει την έννοια «δικαίωμα στην τεμπελιά». Δικαίωμα στην τεμπελιά έχει ο άνθρωπος. Μπορεί να μην σκουπίσει το σπίτι του ή να μην στρώσει το κρεβάτι του. Στο χώρο εργασίας δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα γιατί πληρώνεται για να εργάζεται. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να έλκουν προς το μέρος τους και να στηρίζονται από τους χειρότερους και αφελέστερους των εργαζομένων.
Αυτοί έχουν εφεύρει και το απίθανο αίτημα να έχουν δικαίωμα ο εργαζόμενοι στα κέρδη μιας επιχείρησης. Επιχειρούν δηλαδή να απαλείψουν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ιδιοτήτων και να μετατρέψουν τον εργαζόμενο σε «συνέταιρο» του εργοδότη. Αυτό είναι επίσης παράλογο. Γιατί; Γιατί όταν ζητάς μερίδιο από τα κέρδη πρέπει να αποδέχεσαι και μερίδιο από την ζημιά. Ο εργαζόμενος εργάζεται για τον μισθό του και δεν μπορεί να επωμίζεται ζημιές. Όπως είναι απάνθρωπος και παράλογος ο εργοδότης που αρνείται να πληρώσει δεδουλευμένα εξαιτίας της κακής κερδοφορίας έτσι είναι απάνθρωπος και παράλογος ο εργαζόμενος που την πληρωμένη με μισθό εργασία του θέλει να την ξαναπληρωθεί με μερίδιο από τα κέρδη.
Ο εργαζόμενος μπορεί να λάβει δώρο από τον εργοδότη του μόνο εάν και εφόσον το κρίνει ο ίδιος ο εργοδότης ότι επιθυμεί να το δώσει. Να το λάβει ο εργάτης επειδή είναι καλός ο εργοδότης του ως άνθρωπος και όχι επειδή το δικαιούται. Ο εργαζόμενος δικαιούται μόνο τον μισθό του και την ασφάλειά του και τίποτε άλλο. Υπό αυτό το πρίσμα είναι καλύτερο να έχει ως εργοδότη έναν άνθρωπο ο οποίος είναι απόλυτα τυπικός και προσηλωμένος στο γράμμα του νόμου άσχετα αν είναι ο πιο κακός και πιο ακοινώνητος άνθρωπος στον Πλανήτη, παρά ένα αφεντικό που είναι «καλό» αλλά άσχετο. Ένα αφεντικό που όταν βγάζει κέρδη δίνει ανεξέλεγκτα δώρα και όταν δεν έχει κέρδη «χάνεται».
Βλέπουμε λοιπόν ότι στην οικονομία όλα είναι σχετικά. Η «καλοσύνη» και η «κακότητα» δεν είναι διαχωρισμένες με απόλυτο τρόπο. Ένα αφεντικό που είναι καλός άνθρωπος και δεν ξέρει τι του γίνεται και πού να σταματάει τις σπατάλες, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τόσο την επιχείρησή του όσο και τα μεροκάματα των εργαζομένων του. Ο καλός άνθρωπος μπορεί εύκολα να είναι «κακός» ως αφεντικό. Από την άλλη πλευρά ένα αφεντικό που είναι κακός άνθρωπος αλλά απόλυτα μεθοδικός ως διαχειριστής της επιχείρησης και απόλυτα τυπικός ως εργοδότης μπορεί να είναι ο τέλειος εργοδότης. Όταν ψάχνεις γαμπρό ή φίλο σε ενδιαφέρει η ποιότητά του ως άνθρωπο. Όταν ψάχνεις εργοδότη άλλα πράγματα κοιτάς. Τα μεγαλύτερα θύματα μεταξύ των εργαζομένων τα αναζητάς στους καλούς ανθρώπους που υπήρξαν μοιραίοι εργοδότες.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ... ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου