Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το σύστημα εκπαίδευσε όλους αυτούς τους τεχνητά σπάνιους επιστήμονες μ' έναν τρόπο που τους μεταμορφώνει σε "ανάπηρους". "Ανάπηρους", που, πάνω στην αγωνία τους ν' απολαύσουν ό,τι νομίζουν ότι δικαιούνται ως αποζημίωση, φέρονται και λειτουργούν σαν αιμοβόροι και υποτακτικοί "σκύλοι". Αιμοβόροι σε σχέση με τους συνανθρώπους τους και υποτακτικοί σε σχέση με το σύστημα εξουσίας. Αυτοί συντηρούν με πάθος το σύστημα με τα υπάρχοντα "ανάπηρα" χαρακτηριστικά.
Όλοι βλέπουμε κάθε χρόνο τι γίνεται με τον αγώνα ζωής και θανάτου που δίνουν οι μαθητές, προκειμένου να μπουν στα πανεπιστήμια. Όλοι βλέπουμε το πάθος των υποψηφίων "αναπήρων". Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως για τη μόρφωση; Όχι βέβαια. Το κάνουν για το βόλεμα. Γνωρίζουν ότι πίσω από την "επιτυχία" της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο κρύβεται το "βόλεμα". Βλέπουν το πτυχίο όπως βλέπει ένας σκύλος ένα μεγάλο "κόκαλο". Το σύστημα εκμεταλλεύεται τη δυνατότητά του να δημιουργεί "κόκαλα" και γι' αυτό τους εκπαιδεύει όλους αυτούς με τον τρόπο αυτόν. Το σύστημα κρατάει το "κόκαλο" κι αυτοί χιμούν σαν "σκύλοι" για να το αρπάξουν. Έτσι φτάνουμε στο σημείο για μερικά μόρια στις εξετάσεις κάποιοι να γίνονται σίγουρα πλούσιοι και κάποιοι άλλοι να καταδικάζονται στη φτώχεια του εργάτη.
Ας προσέξει κάποιος την αγωνία των γονέων, που κρέμονται στην κυριολεξία πάνω στα κάγκελα των εξεταστικών κέντρων. Αυτοί γιατί αγωνιούν; Για τη μόρφωση των παιδιών τους; Όχι βέβαια. Αυτοί ανησυχούν για το βόλεμα των παιδιών τους. Στα εξεταστικά κέντρα όλοι αυτοί πηγαίνουν για να υποστηρίξουν ηθικά τον αιμοβόρο "μονομάχο", που αγωνίζεται με λύσσα για την επικράτηση. Τον "μονομάχο" που εκπαιδεύουν στο σπίτι τους, παριστάνοντας οι ίδιοι τους "προπονητές". Τον "μονομάχο", που με πάθος, αυστηρές τιμωρίες και στερήσεις τον οδήγησαν στην "αρένα" των εξετάσεων. Ένα "μονομάχο" μέτριων πνευματικών δυνατοτήτων, που αγωνίζεται απλά να βολευτεί. Είναι φυσικό λοιπόν να κρέμονται από τα κάγκελα των "αρένων", γιατί αυτό κάνουν πάντα οι "προπονητές". Αυτοί θα δώσουν τη συμβουλή της τελευταίας στιγμής. Αυτοί θα ενθαρρύνουν τον "μονομάχο" με υποσχέσεις βολέματος. Αυτοί θα τον "ντοπάρουν" στην τελική του προσπάθεια.
Όλη αυτήν την απάνθρωπη διαδικασία το σύστημα την ενθαρρύνει και την υποστηρίζει. Το σύστημα επιλέγει από πολύ νωρίς να διαφημίσει τα μελλοντικά του προϊόντα. Επιλέγει να δημιουργήσει υπερτιμημένους ανθρώπους, πολύ πριν αυτοί μπουν στο σύστημα αξιών της επιστήμης. Το παραμύθι των "αριστούχων", που τιμούνται προκαταβολικά κι αποτελούν τα λαμπρά πρότυπα της νεολαίας, πρέπει κάποτε να τελειώσει. Άξιος τιμής και διάκρισης είναι αυτός που δημιουργεί χρήσιμα πράγματα για την κοινωνία. Δεν είναι άξιος τιμής και διάκρισης αυτός που κάνει τα ίδια πράγματα με όλους τους υπόλοιπους κι απλά με περισσότερο κόπο τα κάνει λίγο καλύτερα. Το σύστημα τα ξεφτιλίζει όλα αυτά, ώστε από τους άπειρους κοινούς ανθρώπους να δημιουργήσει μία μερίδα λίγων "ξεχωριστών" ανθρώπων.
Από τις μετριότητες επιλέγει ανθρώπους που θα τους εθίσει στις τιμές και θα τους κάνει δούλους του. Είναι κοινό μυστικό στη μαθητική κοινωνία ότι οι τιμώμενοι "αριστούχοι" είναι τις περισσότερες φορές άνθρωποι κάτω του μετρίου. Τις περισσότερες φορές είναι ανθρωπάκια, που με πολύ κόπο και τρομερές θυσίες καταφέρνουν να είναι σε μερικά μαθήματα άριστοι. Άριστοι σε πέντε έξι πραγματάκια και σε όλα τα υπόλοιπα - που αφορούν τον άνθρωπο και είναι χιλιάδες - μένουν σταθερά κάτω από τη "βάση". Πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι, που οι συμμαθητές τους τούς αποκαλούν "φυτά" ή "σπασίκλες", αποτελούν αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού από αυτούς κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι μαθητές αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς κάποια προβληματικότητα μεταξύ των "αριστούχων". Ανάμεσά τους υπάρχουν βέβαια αξιόλογοι άνθρωποι που μπορούν να γίνουν πραγματικά "εκλεκτοί", αλλά τις περισσότερες φορές συμβαίνει το αντίθετο. Αυτό βέβαια είναι και το ζητούμενο από το σύστημα.
Συμφέρει το σύστημα η μετριότητα, γιατί μπορεί και την ελέγχει. Συμφέρει το σύστημα ένας "αριστούχος", που όλη του η αγωνία είναι να "σωθεί" μέσα από τον κόπο του. Συμφέρει το σύστημα ένας άνθρωπος, που όλη του η ζωή είναι τα πέντε έξι πραγματάκια που αναφέραμε πιο πάνω. Συμφέρει το σύστημα ένας "ανάπηρος", που αυτοακρωτηριάσθηκε για να "πετύχει". Ας προσέξει κάποιος τους "αριστούχους" και θα διαπιστώσει ποιοι απ' αυτούς υπηρετούν το σύστημα και ποιοι υπηρετούν την επιστήμη και κατ' επέκταση την κοινωνία. Το σύστημα το υπηρετούν απόλυτα οι μέτριων δυνατοτήτων "αριστούχοι". Αυτοί που γνωρίζουν άριστα μόνον την εξεταστέα ύλη και τίποτε άλλο. Οι άφιλοι και οι ανέραστοι της μαθητικής κοινωνίας. Αυτοί που έγιναν αντικοινωνικοί στην προσπάθειά τους να "πετύχουν" στις εξετάσεις και ν' αποκτήσουν πρόσβαση στο "βόλεμα". Αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ταυτόχρονα κι αδικημένοι από τη φύση, ακόμα καλύτερα. Ένας μαθητής πιο κοντός, πιο ασθενικός ή ακόμα και πιο άσχημος απ' ό,τι θα ήθελε να είναι, αποτελεί την καλύτερη πρώτη "ύλη" για το σύστημα.
Αυτός ο μαθητής θ' αγωνιστεί με πάθος να γίνει "αριστούχος" και στη συνέχεια επιστήμονας. Για τον αδικημένο αυτόν - πρώτα από τον εαυτό του και μετά από τη φύση - άνθρωπο, ο βασανισμός είναι μονόδρομος που οδηγεί στην "επιτυχία". Επιθυμεί διακαώς να "πετύχει", γιατί θέλει να εκδικηθεί. Θέλει να εκδικηθεί τους συμμαθητές του, την κοινωνία και όλους όσους θεωρεί υπεύθυνους για την κατάστασή του. Γνωρίζει ότι μόνον το σύστημα μπορεί να δώσει στη μετριότητά του τη δυνατότητα να ξεχωρίσει με τρόπο τεχνητό. Επενδύει στο σύστημα, που του υπόσχεται να "προσπεράσει" αυτούς που μισεί και οι οποίοι τον "πληγώνουν" και μόνον επειδή υπάρχουν.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο "μονομάχος" των εξετάσεων. Αυτός θα χιμήξει με "λύσσα" στα εξεταστικά κέντρα, για να "ξεσκίσει" αυτούς που μισεί. Η "αρένα" των εξεταστικών κέντρων είναι ο μοναδικός χώρος όπου οι αδυναμίες του γίνονται η δύναμή του. Αυτά τα "άρρωστα" πράγματα βλέπουμε κάθε χρόνο στις εξετάσεις. Τότε σπεύδει το σύστημα και μοιράζει απλόχερα δόξα και τιμές σε γονείς και μαθητές. Όλοι αυτοί, είτε σαν "ευτυχισμένοι" γονείς είτε σαν "αριστούχοι" μαθητές, στηρίζουν τα συστήματα παιδείας, που λειτουργούν ως "χειρουργικά τραπέζια", τα οποία δημιουργούν "αναπηρίες" κατά παραγγελία. Βασανίζονται καί οι μεν καί οι δε, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να κάνουν οικονομικά αποδοτική την "αναπηρία" τού εκπαιδευόμενου. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι σκληροί κι απάνθρωποι γονείς - καθώς και οι βασανισμένοι μαθητές - να απεμπολήσουν τα δικαιώματα και τα προνόμια που προκύπτουν από την πύρρειο όπως συμβαίνει πάντα "νίκη" τους;
Από αυτούς τους μέτριους και σε μερικές περιπτώσεις "άρρωστους" ανθρώπους συντίθεται η αστική τάξη. Αυτοί είναι που διατηρούν την κοινωνική κατάσταση στα μέτρα που υπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Όλοι αυτοί δεν ήθελαν και δεν θέλουν με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο να υπάρχει εξίσωση των μισθών μεταξύ των εργαζομένων. Αυτή η τάξη, που "γεννήθηκε" τεχνητά από "ανάπηρους", είναι το αίτιο που υπάρχουν σήμερα τα παγκόσμια προβλήματα. Αυτοί είναι που σήμερα δεν επιτρέπουν την παγκόσμια λύτρωση της ανθρωπότητας. Η τάξη δηλαδή των ανθρώπων που έχουν τις γνώσεις - που η ανθρωπότητα επενδύει πάνω τους για την επίλυση των προβλημάτων της - είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα, γιατί μόνον εξαιτίας αυτών των προβλημάτων μπορεί κι επιβιώνει πλούσια ως τάξη. Τι θα πει όμως τεχνητή "γέννηση" και ποιοι τη δημιούργησαν;
Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού: «ΥΔΡΟΧΟΙΣΜΟΣ VS ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου