Το χαρακτηριστικό των στελεχών του Συνασπισμού είναι οι δεξιές αντιλήψεις πάνω σε έναν ακροαριστερό σχεδόν κομμουνιστικό άξονα. Τι σημαίνει η παραδοξότητα αυτή; Τι σημαίνει ...δεξιοί, που κομμουνιστοφέρνουν; Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Θα πρέπει να γνωρίζει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των στελεχών τού Σύριζα και ταυτόχρονα να μπορεί να αξιολογεί τα χαρακτηριστικά αυτά με τον σωστό τρόπο.
Τα στελέχη και οι οπαδοί του Σύριζα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αστοί. Οι αστοί είναι από τη φύση τους δεξιοί. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους με περιουσία, που "δικαιούται" υπεραξίες και αντιλαμβάνονται όλους τους άλλους σαν "κατώτερους" εργαζομένους, που δεν δικαιούνται τίποτε παραπάνω από την επιβίωση. Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν ξεχωριστές περιπτώσεις, που δικαιούνται να ξεχωρίζουν στα πάντα. Είναι εργαζόμενοι "εργατολόγοι" και όχι εργάτες. Είναι εργαζόμενοι "ειδικοί της παραγωγής", αλλά όχι παραγωγοί.
Από την ιδιομορφία του προσωπικού τους κεφαλαίου, που είναι άυλο, προέρχονται όλες οι παρερμηνείες, οι οποίες τους αφορούν και βέβαια τις εκμεταλλεύονται και οι ίδιοι. Οι αστοί είναι από τη φύση τους δεξιοί, γιατί εκπαιδεύονται ν' αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν κεφαλαιοκράτες, ακόμα κι αν στο υλικό επίπεδο δεν διαθέτουν τίποτε παραπάνω από ένα κουστούμι. Επειδή όμως δεν διαθέτουν το "αποκαλυπτικό" υλικό κεφάλαιο, εύκολα παριστάνουν τους "αριστερούς" κι αναμειγνύονται με τους "μη έχοντες" της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτε. Οι αντιλήψεις τους είναι αυτές οι οποίες τους δίνουν τη δεξιά ταυτότητα. Είναι "γονιδιακό" το θέμα.
Η Δεξιά τους δημιούργησε και αυτό το έκανε με συγκεκριμένο στόχο. Ακόμα κι όταν οι αστοί παριστάνουν τους κομμουνιστές, παραμένουν Δεξιοί. Κομμουνιστές οι αστοί γίνονται μόνον υπό την προϋπόθεση ότι θα κυβερνούν τους προλετάριους. Με τους προλετάριους έχουν την ίδια σχέση που είχε ο "φωτισμένος" Στάλιν με τους βιομηχανικούς εργάτες της Σοβιετικής Ένωσης. Καμία. Ο Στάλιν, που, ως γνήσιος "κομμουνιστής" ηγέτης, είχε την πλέον σκληρή δεξιά διαπαιδαγώγηση. Εκκλησιαστική σχολή είχε τελειώσει ο "πατερούλης" και ήταν έτσι όπως ήταν.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "γονιδιακό" θέμα. Οι αστοί είναι δημιουργήματα της Δεξιάς. Της παγκόσμιας Δεξιάς και όχι της Δεξιάς της "Ψωροκώσταινας". Η εξουσία της Δεξιάς "γέννησε" την αστική τάξη, για να την εξυπηρετεί. Αυτή ίδρυσε τα Πανεπιστήμια που τη "γεννούν" και όχι οι λαοί, που είχαν λόγους ν' αντιδράσουν στη δεξιά καταπίεση. Αστοί ήταν οι Καρδινάλιοι, οι στρατηγοί και οι γραφειοκράτες της Δεξιάς. Αστοί ήταν οι φασίστες, που στήριζαν τον φασισμό του βασικού πυρήνα της Δεξιάς.
Ως αστοί, όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται τη μόρφωσή τους με τον παραδοσιακό δεξιό τρόπο. Με τον τρόπο που επέβαλε η Δεξιά μέσα στους αιώνες. Η Δεξιά, που ίδρυσε τα Πανεπιστήμια στα βάθη του Μεσαίωνα, προετοιμάζοντας τους "γενίτσαρούς" της μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Από αυτήν τη "δεξαμενή" αντλεί τα στελέχη του και ο Συνασπισμός. Ο κύριος - αν όχι ο μοναδικός - όγκος των στελεχών και των στρατευμένων οπαδών του Σύριζα είναι μορφωμένοι αστοί. Ποια η διαφορά των στελεχών αυτών με τα στελέχη που συνήθως εντάσσονται στους μηχανισμούς των δύο μεγάλων κομμάτων;
Σε τι διαφέρουν τα στελέχη του από τους κλασικούς δεξιούς αστούς, που μοιράζονται μεταξύ τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Οι κλασικοί δεξιοί αστοί είναι αυτοί οι οποίοι συνήθως θέλουν να εξαργυρώσουν το "κεφάλαιό" τους στην ελεύθερη αγορά. Αυτοί, που θέλουν να μετατρέψουν το "κεφάλαιό" τους σε κεφάλαιο. Οι γιατροί, που θέλουν να γίνουν κλινικάρχες, οι μηχανικοί, που θέλουν να γίνουν εργολάβοι κλπ. όλοι αυτοί που είναι μεγαλοαστοί ή αυτοί που θέλουν να γίνουν τέτοιοι. Τα "τζάκια" κι αυτοί που θέλουν να χτίσουν "τζάκια", γιατί έχουν μια τέτοια αντίληψη. Η ανώτατη στάθμη της αστικής τάξης.
Γύρω από αυτήν την ανώτατη στάθμη, η οποία ελέγχει τα δύο μεγάλα κόμματα και μονοπωλεί την εξουσία, περιφέρονται ως αγέλες και αστοί δεύτερης κατηγορίας. Αστοί, οι οποίοι προέρχονται από κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αστοί της "πλέμπας" για τα "τζάκια". Παιδιά εργατών, αγροτών κλπ.. Αστοί, που στην εκκίνηση της "ζωής" τους απλά επιλέγουν ένα από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, προκειμένου να βολευτούν σε μια κρατική θέση. Αστοί, που ό,τι έχουν και δεν έχουν είναι ένα πανεπιστημιακό πτυχίο.
Ο Συνασπισμός δεν έχει σχέση μ' αυτούς. Δεν έχει σχέση με την πρωτογενή "μοιρασιά" των αστών, στην οποία συμμετέχουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν έχει σχέση ούτε με τους "κληρονόμους" ούτε με τους απελπισμένους, που "ψάχνουν" τρόπο, μέσο ή κόμμα, για να τους βολέψει. Στον Συνασπισμό δεν πηγαίνουν οι αστοί των μεγάλων "τζακιών" και δεν πηγαίνουν οι αστοί που θέλουν να βολευτούν. Οι πρώτοι δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις φιλοδοξίες τους σε ένα κόμμα του 5% και οι δεύτεροι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν από ένα κόμμα του 5%.
Ο Συνασπισμός έχει σχέση με την εκάστοτε υπάρχουσα μεσαία αστική τάξη. Αυτούς οι οποίοι ήδη - άσχετα με το πως - έχουν καταλάβει μια κρατική θέση και μέσα από αυτήν αντλούν κοινωνική καταξίωση. Τους αρχικά μικροαστούς, οι οποίοι ήδη βολεύτηκαν στο δημόσιο για να επιβιώσουν και στη συνέχεια βλέπουν προοπτική κοινωνικής ανόδου μόνον μέσα από τους μηχανισμούς του.
Τους πρώην μικροαστούς, οι οποίοι δεν προέρχονται από "τζάκια" και ναι μεν δεν θα γίνουν ποτέ μεγαλοστελέχη του δημοσίου, αλλά εντούτοις θα κάνουν μια καλή καριέρα μέσα σ' αυτό. Αστούς, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ πρόεδροι του ΟΤΕ, αλλά θ' αναλάβουν διευθύνσεις μέσα σ' αυτόν. Αστούς, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ διοικητές ενός μεγάλου νοσοκομείου, αλλά θα αναλάβουν διευθύνσεις σημαντικών τμημάτων του. Στελέχη, δηλαδή, τα οποία φτάνουν στο "ταβάνι" που προβλέπεται γι' αυτούς και από εκεί και πέρα "σπρώχνουν" μόνον με τη δύναμη του κράτους, χωρίς να απειλούν την αρχική δομή του. Διεκδικούν δηλαδή μεγαλύτερους ρόλους, μισθούς κλπ., χωρίς να απειλούν την υπάρχουσα ιεραρχία.
Τέτοια είναι η πλειοψηφία των στελεχών του Σύριζα. Στελέχη "πετυχημένα" μέσα στον μικρόκοσμο του δημόσιου τομέα. Μικροαστοί, που ξέφυγαν από το Περιστέρι ή την Κοκκινιά, αλλά που δεν έφτασαν μέχρι το Ψυχικό ή την Εκάλη. Μικροαστοί, που έγιναν μεσοαστοί, "πουλώντας" μια πραμάτεια. Άλλος πουλάει το 1-1-4, άλλος πουλάει τον αγώνα κατά της Χούντας, άλλος πουλάει οικολογική ανησυχία και άλλος μπορεί να πουλάει απλή "τρέλα". Μ εις την Ν οι περισσότεροι από αυτούς. Ο καθένας ό,τι μπορεί, για να διαφοροποιηθεί από τους ανταγωνιστές του και να βολευτεί στο "ύψος" που θέλει και βέβαια νομίζει ότι δικαιούται.
Όλοι αυτοί είναι κατά βάση δεξιοί, γιατί έχουν "παραχθεί" για να είναι τέτοιοι. Η Αριστερά γι' αυτούς είναι το "μαγαζί" τους. Την επαγγέλλονται, αλλά δεν την βιώνουν. Η αριστερή φλυαρία τούς ταΐζει, αλλά η δεξιά αντίληψη διέπει τη ζωή τους. Είναι σαν τους εμπόρους, οι οποίοι γίνονται πλούσιοι, πουλώντας σαβούρες στις εμποροπανηγύρεις, αλλά για τα σπίτια τους ψωνίζουν επώνυμα προϊόντα από βιτρίνες. Σαν τους εμπόρους, που μπορούν και μιλούν "λαϊκά" όταν πουλούν, αλλά η συμπεριφορά τους αλλάζει όταν οι ίδιοι γίνονται καταναλωτές. Ας δει κάποιος τα κατά καιρούς διαπρεπή στελέχη του Συνασπισμού και θα καταλάβει τι εννοούμε.
Πιστεύει κάποιος ότι άνθρωποι όπως ο Κωνσταντόπουλος, ο Μπίστης, η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης ή ο Αλαβάνος είναι αριστεροί; Σε καμία περίπτωση. Αυτοί είναι καθαρόαιμοι δεξιοί. Η αντίληψή τους περί της κεφαλαιακής αξίας του "Εγώ" τους και ό,τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτό ως "περιουσία", είναι απόλυτα δεξιά.
Για εμάς αυτό το οποίο είναι το βασικό, για να κρίνουμε το "αριστερόστροφο" ή το "δεξιόστροφο" μιας αντίληψης ή ενός προσώπου, έχει σχέση με συγκεκριμένα πράγματα. Δεν μένουμε ποτέ στη "φιλολογία" της Αριστεράς. Δεν μένουμε ποτέ στα ωραία λόγια τα μεγάλα. Για εμάς η έννοια της Αριστεράς έχει σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος τις έννοιες κεφάλαιο, εργασία, κοινωνική πολιτική κλπ..
Με το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος ότι πρέπει να διαχειρίζεται ένα ανθρώπινο και συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα, όπως είναι αυτό της ιδιοκτησίας μέσα στην κοινωνία. Τι μερίδιο από το κέρδος του κεφαλαίου αυτού είναι διατεθειμένος να προσφέρει στο κοινό "τραπέζι" της κοινωνίας; Πόσο είναι διατεθειμένος να "στραγγίξει" το κεφάλαιό του, προκειμένου να αντλήσει το οριακό του κέρδος; Πόσο μπορεί να εκβιάζει για λόγους εξουσίας τους εξαρτώμενους από αυτό εργαζόμενους; Οι απαντήσεις στα ερωτήματά μας αυτά αποκαλύπτουν το "δεξιόστροφο" ή το "αριστερόστροφο" μιας αντίληψης.
Κάποιος, που δεν θέλει να μοιράζεται ένα μέρος από τα κέρδη του κεφαλαίου του με το κοινωνικό σύνολο, είναι δεξιός. Αυτό θεωρεί δικαίωμά του να κάνει και αυτό κάνει. Κάποιος, που νομίζει ότι, για να κάνει τη δουλειά του, μπορεί να εκβιάζει τους εργαζόμενους με τις ανάγκες τους, είναι δεξιός. Κάποιος, που θέλει να ασκεί εξουσία με το κεφάλαιό του, είναι δεξιός. Κάποιος, που θεωρεί ότι δεν υπάρχει ανάγκη κοινωνικής πολιτικής και αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να επιβιώσουν πρέπει να αφεθούν να πεθάνουν, γιατί αυτό προστάζουν οι νόμοι της φύσης, είναι δεξιός.
Όλα αυτά είναι δεξιές αντιλήψεις και έλκουν την "καταγωγή" τους από τη Βαβυλώνα και τον Μεσαίωνα. Είναι οι αντιλήψεις αυτών που θεωρούν ότι ο καθένας στην κοινωνία αυτήν πρέπει να μπορεί να εξασφαλίζει την επιβίωσή του, χρησιμοποιώντας στα όρια τα μέσα που διαθέτει. Είναι η ίδια αντίληψη που σήμερα καλλιεργείται από την Νέα Τάξη με την έννοια της ανταγωνιστικότητας. Δικαίωμά τους είναι, όπως και δικαίωμα των κοινωνικών πλειοψηφιών είναι να εκμεταλλεύονται κι αυτές τα δικά τους πλεονεκτήματα στη μάχη για την επιβίωση.
Ο καθένας όπως μπορεί, εφόσον έτσι νομίζουν οι Δεξιοί. Κάποιοι λίγοι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με το κεφάλαιό τους και κάποιοι πολλοί έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν με τις "κλοτσιές" που μπορούν να ρίξουν. Ο καθένας ό,τι διαθέτει. Γι' αυτόν λόγο η Δεξιά βρέθηκε αντιμέτωπη με κοινωνικές επαναστάσεις. Μιλάμε πάντα για την πραγματική Δεξιά και όχι για ιδεολογικά "παραπήγματα" της πλάκας, όπως είναι η ελληνική ΝΔ. Μιλάμε για τη Δεξιά του Βατικανού, της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου και όχι για τη Δεξιά του πρώην κολίγα, που φοβάται μήπως οι κομμουνιστές του πάρουν το χωραφάκι και ψηφίζει τον Καραμανλή.
Άρα, για να κρίνουμε κάποιον για τις αριστερές του αντιλήψεις, θα πρέπει να εξετάσουμε ένα πλήθος δεδομένων που τον αφορούν. Που αφορούν τον ίδιο. Το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος την έννοια της ιδιοκτησίας του δικού του κεφαλαίου σε σχέση με τα κοινά συμφέροντα. Του προσωπικού του κεφαλαίου και όχι του κεφαλαίου των άλλων. Αυτό είναι το όλο μυστικό. Εκεί κρίνεσαι. Όταν παίρνεις αριστερή θέση σε μοιρασιές μόνον για το κεφάλαιο των άλλων, είσαι ένα αρπακτικό "δεξιό", που απλά ήταν άτυχο και βρέθηκε από τη μεριά των "μη εχόντων" και όχι ένας ευαίσθητος "αριστερός", που πιστεύει στην ήπια εκμετάλλευση του κεφαλαίου προς χάρη του κοινού συμφέροντος.
Τέτοια είναι τα προαναφερθέντα μέλη του Συνασπισμού. Αριστεροί είναι μόνον στα λόγια, γιατί αυτά τα λόγια γοητεύουν τον κόσμο. Γιατί αυτά τα λόγια φέρνουν ψήφους και άρα αυξάνουν το προσωπικό τους κεφάλαιο. Αριστεροί είναι μόνον για να τονίζουν τις υποχρεώσεις των συμβατικών κεφαλαιοκρατών απέναντι στους εργαζομένους, χωρίς όμως να κάνουν αναφορές στο δικό τους κεφάλαιο. Αριστεροί είναι μόνον για να τονίζουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες, αλλά ποτέ δεν κάνουν λόγο για το πώς θα γίνει η "μοιρασιά" αυτών των υποχρεώσεων μεταξύ των δικαιούχων. Αυτοί οι αριστεροί φτάνουν στο σημείο να γίνουν ακόμα και κομμουνιστές, γιατί απλούστατα δεν έχουν χωράφια κι εργοστάσια. Των άλλων τα "Εγώ" και τα υπάρχοντα μπορούν να τα βάζουν στις κομμουνιστικές λογικές της μοιρασιάς και της κοινοκτημοσύνης.
Η αλήθεια όμως που τους αφορά στο προσωπικό επίπεδο είναι τελείως διαφορετική από αυτά τα οποία φαίνεται ότι πρεσβεύουν. Κανένας κεφαλαιοκράτης δεν δούλεψε το χωράφι η το εργοστάσιό του τόσο εξαντλητικά, για ν' αποδώσει καρπούς, όσο δούλεψε η Δαμανάκη τη "νύχτα" του Πολυτεχνείου. Κανένα χωράφι και κανένα εργοστάσιο δεν έχει αποδώσει τόσα κέρδη στους ιδιοκτήτες του, όσο το "χωράφι" που λέγεται Πολυτεχνείο. Αν το Πολυτεχνείο ήταν χωράφι, θα είχε προ πολλού μπει στη διαδικασία αγρανάπαυσης, λόγω υπερεκμετάλλευσης.
Τα ανάλογα "δεξιά" τους χαρακτηρίζουν όλους αυτούς και στα υπόλοιπα. Πιστεύει κανένας ότι όλοι αυτοί αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως κοινούς εργαζόμενους; Ως εργαζόμενους συναδέρφους των υπολοίπων εργαζομένων; Θα ήθελαν όλοι αυτοί να εργάζονται με τους μισθούς που οι ίδιοι προτείνουν για τους απλούς εργαζόμενους; Θα ήθελαν όλοι αυτοί τις συντάξεις που δίνει το ΙΚΑ; Αυτοί, που μπερδεύουν τον Έλληνα εργάτη με τον λαθρομετανάστη, βάζουν μέσα στον "χυλό" και τους εαυτούς τους; Εκεί φαίνεται η άποψη κάποιου περί εργασίας και εργαζομένων, όταν αυτός παριστάνει τον αριστερό.
Τα ανάλογα αριστερά "πρόσημα" αναζητούμε και σε άλλες έννοιες. Πώς αντιλαμβάνεται για παράδειγμα ο Κωνσταντόπουλος την κοινωνική πολιτική ως υποχρέωση του κράτους απέναντι στον πολίτη; Γι' αυτόν υποχρέωση του κράτους είναι να δίνει το κράτος ένα "χαρτζιλίκι" στον άνεργο ή τον συνταξιούχο, για να μην πεθαίνει από την πείνα. Για τον εαυτό του όμως μπορεί να θεωρεί ότι υποχρέωση του κράτους είναι να τον κάνει πρόεδρο μιας ΔΕΚΟ, ενός κρατικού οργανισμού ή ακόμα και να τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί θεωρεί τον εαυτό του "κεφάλαιο", που πρέπει ν' αποδώσει στον ιδιοκτήτη του κέρδος και όχι έναν απλό μισθό.
Από αυτά κρίνεις κάποιον για το εάν είναι δεξιός ή αριστερός. Όλοι αυτοί απ' όπου μπορούν ν' αρπάξουν, αρπάζουν. Είναι ζωντανά "κεφάλαια" και "δικαιούνται" πολλαπλές συντάξεις, μόνιμη δημοσιότητα, μεγάλη κοινωνική προβολή και "δώρα". Ό,τι μπορούν να το διεκδικήσουν, το διεκδικούν. Θυμάται κανένας κάποιον από αυτούς να αντέδρασε στη Βουλή, όταν μοιράζονταν προνόμια, είτε στους Βουλευτές είτε σε κρατικούς αξιωματούχους; Όταν αυτό το κάνουν με μόνο "κεφάλαιο" το κουστούμι τους και μια "ηρωική" βραδιά στο Πολυτεχνείο, αντιλαμβανόμαστε πώς θα ήταν όλοι αυτοί αν ήταν πραγματικοί κεφαλαιοκράτες.
Φαντάζεται κάποιος τη Δαμανάκη ιδιοκτήτρια εργοστασίου; Εδώ έκανε "καρτέλ" εις βάρος "συναγωνιστών" της επειδή κρατούσε ένα μικρόφωνο, ενώ οι υπόλοιποι δεν κρατούσαν. Εδώ δείχνει απέχθεια απέναντι σε ψηφοφόρους της, τους οποίους τους έχει ανάγκη, για να γεμίσει τη δική της "τσέπη". Τι θα έκανε αν ήταν εργοδότης εργατών και της ζητούσαν αυξήσεις και άρα της ζητούσαν μερίδιο από τη δική της "τσέπη";
Τέτοιες δεξιές αντιλήψεις είναι βαθιά "χαραγμένες" στα πρόσωπα σχεδόν όλων των στελεχών του Συνασπισμού. Παλαιών και νέων, εφόσον πάντα αναπαράγονται με τον ίδιο τρόπο και από τους ίδιους μηχανισμούς. Ούτε φανταζόμαστε πόσο μπορεί να μας "χρεώσει" ο "αριστερός" Τσίπρας τη χωρίστρα του. Είναι βέβαιον ότι θα μας τη χρεώσει, εφόσον δεν έχει τίποτε άλλο να μας "πουλήσει" και είναι αποφασισμένος να ζήσει πλούσια δημοσία δαπάνη.
Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος και άλλα πράγματα, δευτερεύοντα. Μπορεί να καταλάβει, για παράδειγμα, πόσο διαφορετικός είναι ο "λόγος" τον οποίο εκφέρουν τα κόμματα, εξαιτίας της διαφοράς των στελεχών τους. Από τη στιγμή που τα κόμματα "ψαρεύουν" διαφορετικά στελέχη, ευνόητο είναι ότι αυτοί οι διαφορετικοί θα έχουν και διαφορετική πολιτική "παραγωγή".
Όταν λοιπόν λέμε ότι στον Συνασπισμό καταλήγουν οι αστοί, που έχουν ήδη εξασφαλίσει ένα κρατικό "συσσίτιο", γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποια είναι τα όρια στα οποία μπορούν να κινηθούν οι φιλοδοξίες τους. Είναι λογικό λοιπόν ότι όλοι αυτοί, που εξασφάλισαν ως εργαζόμενοι ένα προνομιακό κομμάτι δημόσιο "παντεσπάνι", να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην "κεφαλαιοποίηση" του εαυτού τους.
Πώς όμως μπορεί κάποιος να κεφαλαιοποιήσει τον εαυτό του; Με τη διαφοροποίηση. Με το να εμφανίζεται σαν "προχωρημένος" σε μια κοινωνία "στάσιμη". Με το να εμφανίζεται σαν "ευαίσθητος" σε μια κοινωνία "αναίσθητη". Με το να "φωνάζει" την πραμάτειά του, για να ξεχωρίσει. Αυτό είναι το βασικό "σπορ" των στελεχών του Συνασπισμού. Οι χορτάτοι παρακολουθούν τα συμβαίνοντα στον κόσμο, για να τα "εμπορευτούν". Ό,τι δεν μπορούν να σκεφτούν ή να δημιουργήσουν οι ίδιοι, το "εισάγουν" σαν αποκλειστικοί αντιπρόσωποι.
Ποιο είναι το νέο ρεύμα στην παγκόσμια κοινωνία; Η οικολογική ευαισθησία; Η χορτοφαγία; Το αντιπυρηνικό κίνημα; Τα δικαιώματα των γκέι; Τα δικαιώματα των ανύπαντρων μητέρων; Το κίνημα για τη διάσωση του κινεζικού Πάντα; Το δικαίωμα της καρέτα - καρέτα στην σεξουαλική ζωή; Ό,τι είναι "μόδα" παγκοσμίως, έχει στην Ελλάδα τοπικό αντιπρόσωπο κάποιο στέλεχος του Συνασπισμού. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση. Κανένας άλλος δεν δικαιούται να επαγγέλλεται την κοινωνική "ευαισθησία". Οι αντιπροσωπίες "ευαισθησιών" στεγάζονται στο κεντρικό κατάστημα διαχείρισης "ευαισθησίας", όπου εδρεύει ο Συνασπισμός.
Όλα αυτά για τα στελέχη του είναι εύκολα. Είναι επαγγελματίες "αριστεροί". Οι σκληρότεροι δεξιοί της Αριστεράς. Το απόλυτο πλεονέκτημά τους είναι ότι έχουν το περιθώριο να εκδηλώνουν εκ του ασφαλούς τις όποιες "ευαισθησίες" τους. Τι σημαίνει εκ του ασφαλούς "ευαισθησίες"; Οι "ευαισθησίες", οι οποίες αναπτύσσονται στον απόλυτο βαθμό, χωρίς να συνυπολογίζουν τίποτε άλλο, επειδή ακριβώς το όποιο κόστος τους δεν αφορά αυτούς που τις εκφράζουν.
Αυτό το κόστος δεν αφορά ούτε καν αυτούς στους οποίους έχουν επιλέξει ν' απευθύνονται για να τους ψηφίσουν. Αστοί είναι τα στελέχη του Συνασπισμού και αστοί είναι η συντριπτική πλειοψηφία των "ακροατών" του. Όλοι αυτοί πραγματικό Έλληνα εργάτη δεν πρέπει να έχουν δει ποτέ στα γραφεία τους. Γι' αυτό τον "μπερδεύουν" συχνά - πυκνά με τον λαθρομετανάστη τον Χασάν. Γι' αυτόν τον λόγο δεν "συνεννοούνται" και με τον ελληνικό λαό, στον οποίο υποτίθεται απευθύνονται για να τους ψηφίσει. Ζούνε στην κυριολεξία σε άλλο "κόσμο". Δεν ζούνε στον ίδιο "κόσμο" με τον απλό ελληνικό λαό.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού τα πάντα συνδέονται με την έννοια της παραγωγής. Η παραγωγή είναι αυτή που κάνει κάποιους λίγους πολύ πλούσιους και η ίδια δίνει στους πάρα πολλούς το μεροκάματο. Το μεροκάματο, που έχουν ανάγκη να επιβιώσουν. Ο άνθρωπος, εξαιτίας της αγωνίας του να επιβιώσει, πάντα ιεραρχεί τις ανάγκες του και τις προτεραιότητές του. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχει ευαισθησίες για το περιβάλλον. Όπως δεν θέλει κάποιος να κατοικεί σε ένα βρόμικο, άσχημο και ανθυγιεινό σπίτι, έτσι δεν θέλει να κατοικεί και σε ένα ανάλογο περιβάλλον. Όλοι θέλουν να μένουν στην πράσινη Εκάλη, αλλά οι περισσότεροι μένουν στα βρόμικα Πατήσια. Όλοι θέλουν τα καλύτερα, αλλά όλοι δεν μπορούν να τα έχουν.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού:
«ΣΥΡΙΖΑ... Ο ΑΘΛΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΣ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου