Αν δεν γνωρίζεις τους μεγαλοαστούς της Θεσσαλονίκης, την "πατάς" πολύ εύκολα. Σε τρομάζουν και σε κάνουν να αισθάνεσαι δειλός, ασήμαντος, ανήθικος και μικρός μπροστά τους. Όλοι τους ηθικολόγοι άμεμπτου ηθικής με τη "βούλα" του Αγίου Όρους. Όλοι τους γενναίοι "μακεδονομάχοι", που, ανάλογα με τις ανάγκες των καιρών, παρουσιάζονται σαν "βουλγαροφάγοι", "τουρκοφάγοι" κλπ.. Όλοι τους βαθύτατα Έλληνες με άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας. Όλοι τους άξιοι, αλλά "αδικημένοι" από την "άτιμη" την Αθήνα.
Αυτά όλα όμως είναι ένας ρόλος. Έχουν μάθει να παίζουν έναν ρόλο και τον παίζουν καλά. Τρώνε "παντεσπάνι" από τον ρόλο αυτόν. Τον ρόλο του επαγγελματία "δικηγόρου" της Βορείου Ελλάδας. Στην πραγματικότητα συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα. Αυτοί οι οποίοι εμφανίζονται σαν γενναίοι, ποτέ δεν δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα. Είναι όλοι τους κρατικοδίαιτοι. Αυτοί οι οποίοι εμφανίζονται σαν άξιοι στη ζωή τους, έχουν διακριθεί μόνον με μέσον. Το "μέσον" κυριαρχεί στο σύνολο των αστικών δραστηριοτήτων στη Θεσσαλονίκη. Ένα φαινόμενο με πολύ μεγαλύτερη ένταση ακόμα και από την Αθήνα.
Η αναξιοκρατία βασιλεύει στη Θεσσαλονίκη, γιατί απλούστατα ισχυρή τάξη της Θεσσαλονίκης είναι η μεγαλοαστική και όχι η κεφαλαιοκρατία. Η μεγαλοαστική, με σκληρό πυρήνα της τους πανεπιστημιακούς. Έναν πραγματικά πολυμελή πυρήνα, εφόσον στη Θεσσαλονίκη οι πανεπιστημιακοί είναι πιο πολλοί κι από τις πέτρες. Πιο πολλοί ακόμα και από τους σερβιτόρους, που είναι το βασικό επάγγελμα της πόλης.
Αυτοί οι πανεπιστημιακοί είναι η μάστιγα της πόλης και βασικό αίτιο της υπολειτουργίας των πάντων. Αυτοί είναι που καταδικάζουν τη Θεσσαλονίκη στη χαμηλή "πτήση" της μπουγάτσας και του φραπέ. Γιατί; Γιατί μόνον σ' αυτήν την κατάσταση είναι κυρίαρχοι της πόλης. Η πραγματική οικονομική ανάπτυξη όλους αυτούς τους θίγει, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα χάσουν ως κοινωνική τάξη τα πρωτεία. Θα χάσουν τη μάχη απέναντι στην τοπική κεφαλαιοκρατία. Θα χάσουν τα προνόμια, που απολαμβάνουν ελέω Αθήνας, αν αυτή η κεφαλαιοκρατία αρχίσει τις συγκρούσεις μ' αυτήν.
Όταν γνωρίζεις ποιοι είναι οι κυρίαρχοι μιας πόλης, μπορείς να βγάλεις με ασφάλεια κάποια συμπεράσματα. Όταν δεν υπάρχει πραγματικό κεφάλαιο, δεν υπάρχει αξιοκρατία. Όταν κεφάλαιο των ισχυρών μιας πόλης είναι η κρατική θέση, πρέπει να βασιλεύει η αναξιοκρατία, για να μπορούν αυτοί να το κληροδοτούν στα παιδιά τους. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν διαχειρίζονται πραγματικό κεφάλαιο και περιορίζονται στα βολέματα των κρατικών θέσεων.
Έχοντας όλοι αυτοί συμφέροντα από τον κρατικό μηχανισμό, υπακούνε απόλυτα σ' αυτόν που ελέγχει τον μηχανισμό αυτόν και άρα στην Αθήνα. Υπακούνε και στον ενδιάμεσό της, που είναι η Εκκλησία. Ο καθένας από αυτούς υπακούει σ' αυτόν που θα κάνει και το παιδί του πανεπιστημιακό, για να "συνεχιστεί" η ευημερία της οικογένειας.
Ακριβώς, επειδή προοδεύουν με "στημένο" τρόπο, έχουν ανάγκη την άμυνα. Η αυστηρή εικόνα που δείχνουν είναι ένα "κέλυφος", το οποίο κρύβει μια πραγματικότητα, η οποία δεν έχει σχέση μ' αυτό που φαίνεται. Έχουν ανάγκη να παριστάνουν τους αυστηρούς, τους απρόσιτους και τους ενάρετους, για να μην κρίνονται. Όσο πιο ανάξιοι είναι τόσο πιο πολύ "κρύβονται". Γνωρίζουν ότι από τον λόγο και τα έργα κρίνεσαι και φροντίζουν τόσο να μη μιλάνε όσο και να μην κάνουν τίποτε.
Η ανασφάλειά τους δηλαδή καθορίζει το μοντέλο της συμπεριφοράς τους. "Μιλάνε" με διάσημα ρητά, όχι επειδή είναι μορφωμένοι, αλλά επειδή επιδιώκουν την ασφάλεια, που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια πρακτική. Κρίνουν αυστηρά τους συνεργάτες τους, όχι επειδή είναι δίκαιοι, αλλά επειδή θέλουν να "μετακινήσουν" τις ευθύνες μακριά από τους ίδιους. Ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά οι ανάξιοι συνεργάτες τους, που δεν συνέλαβαν το "όραμά" τους. Γι' αυτόν τον λόγο είναι απρόσιτοι και αυστηροί με τους συνεργάτες τους.
Ταυτόχρονα όμως είναι κι απίστευτα σκληροί απέναντι σε όσους θεωρούν "κατώτερους". Έχοντας "προσκυνήσει" για τη θέση τους, αλίμονο σε όποιον βρεθεί υπό την εξουσία τους. Αυτός θα "πληρώσει" τη δική τους ταπείνωση. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια της αδυναμίας χρησιμοποιούν τρίτους για την επιβεβαίωση της αξίας τους. Έχουν ανάγκη την "έξωθεν" καλή μαρτυρία ενός κόμματος, ενός συλλόγου ή ενός Μητροπολίτη, γιατί δεν μπορούν ν' αποδείξουν τίποτε μόνοι τους. Δεν μπορούν με τη δουλειά τους να δικαιολογήσουν ούτε το ύφος τους ούτε τον μισθό τους.
Η απόλυτη απόδειξη της ανικανότητάς τους έρχεται από τη στατιστική επιστήμη και την ιστορία. Μέσα σε έναν αιώνα παρουσίας της Θεσσαλονίκης στο ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό "γίγνεσθαι", δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ΕΝΑΝ σημαντικό άνθρωπο. Στοιχειωδώς σημαντικό στα μέτρα της "επαρχιακής" Ελλάδας. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας δεν έχει να επιδείξει ούτε έναν πολίτη της, ο οποίος να δικαιούται να απαθανατιστεί σε μάρμαρο. Είναι προφανές ότι η Θεσσαλονίκη εξειδικεύεται στους "μαρμαρωμένους" ζωντανούς.
Δεν είναι δηλαδή τυχαίο που σε όποιο μεγάλο δημόσιο πόστο τοποθετήθηκαν οι Σαλονικιοί "γίγαντες" έφυγαν με τις κλωτσιές, είτε ως διεφθαρμένοι είτε ως παντελώς ανίκανοι. Δεν είναι επίσης τυχαίο που, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, φεύγουν, κατηγορώντας τους πάντες στο επίπεδο των συνεργατών τους.
Κι όμως... παρ' όλη την αθλιότητα αυτήν, η Θεσσαλονίκη δεν συσσωρεύει "ζημιά" από τους ανάξιους που την εκθέτουν. Γιατί; Γιατί υπάρχει δουλεμένη μέθοδος. Το απόλυτο θέατρο με μουσική υπόκρουση βυζαντινών ύμνων. Όλοι αυτοί δεν επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη ως αποτυχημένοι και ταπεινωμένοι, αλλά σαν "νικητές". Αυτοί, που, μετά την παταγώδη αποτυχία τους, δεν μπορούν να σταθούν ούτε σε καφενείο της Αθήνας, μπαίνουν θριαμβευτές στον Άγιο Δημήτριο. Αυτοί καλλιεργούν το παραμύθι της άτιμης Αθήνας που τους "έφαγε", γιατί δήθεν ήταν οι πρώτοι και οι μοναδικοί που τόλμησαν να απειλήσουν τα συμφέροντά της. Οι υπόλοιποι υποκρίνονται πως τους πιστεύουν για να μην χαλάσει η πιάτσα και η ζωή συνεχίζεται.
Μιλάμε για έναν άλλο κόσμο. Έναν ξεχωριστό κόσμο, απόλυτα "σφραγισμένο". Μόνοι τους κρίνουν τα μέλη τους και εκεί τελειώνει η κρίση. Όλοι οι άλλοι απλά δεν έχουν λόγο. Οι μεγαλοαστοί της Θεσσαλονίκης μόνον μεταξύ τους κρίνονται. Όσο και ν' αποτύχουν στην καριέρα τους, θα κριθούν ευνοϊκά από τους ομοίους τους, για να μην διαταραχθεί η κοινωνική ισορροπία της βασίλισσας της μπουγάτσας. Από εκεί και πέρα μια βόλτα στο Άγιο Όρος, για να "ξαναφορτιστούν" και πάλι έτοιμοι. Σαν "καινούργιοι". Σαν να μην εκτέθηκαν ποτέ. Σαν να μην απέτυχαν ποτέ. Τα πάντα στημένα.
Αυτά όλα δεν είναι τυχαία. Με αυτόν τον τρόπο έχουν μάθει να ζουν και να "προοδεύουν". Με ξένες "πλάτες". Το θέμα είναι να γνωρίζεις ποιες είναι αυτές οι "πλάτες". Οι "πλάτες" της μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης είναι η ίδια η Αθήνα, την οποία κατηγορούνε. Αυτή τους ελεεί με κρατικά πόστα κι αξιώματα. Αυτή τους δίνει τίτλους κι αναγνώριση. Πώς της ανταποδίδουν την εξυπηρέτηση; Με συνεχείς "επιθέσεις". Αυτοί είναι που αναλαμβάνουν να καλλιεργήσουν την προπαγάνδα εναντίον του αθηνοκεντρισμού.
Αυτοί φωνάζουν εις βάρος της Αθήνας, χωρίς όμως να συγκρούονται μαζί της, γιατί απλούστατα δεν έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα μ' αυτήν. Δεν έχουν τίποτε να μοιράσουν με την Αθήνα, εφόσον ό,τι δικαιούνται το παίρνουν σε "βόλεμα" στη Θεσσαλονίκη. Η Αθήνα μπορεί να έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με τις παραγωγικές τάξεις της Βόρειας Ελλάδας, αλλά όχι με τους μεγαλοαστούς της. Άρα, το να φωνάζεις, χωρίς να συγκρούεσαι, είναι "εργολαβία" υπέρ της Αθήνας, για να μην το κάνουν εκείνοι οι οποίοι έχουν πραγματικούς λόγους να συγκρουστούν.
Αυτό είναι το "επάγγελμα" της μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης. Πρώτα στα "γόνατα" και με κλάματα, μέχρι να πάρουμε τη μόνιμη θέση και μετά "όρθιοι" να παριστάνουμε τους άμωμους κριτές. Πρώτα παρακαλάμε την Αθήνα για να βολευτούμε και κατόπιν την "πολεμάμε", για να δικαιολογούμε την ύπαρξή μας. Αν υπάρχουν και μερικά διαμερίσματα, να εισπράττουμε και κανένα ενοίκιο, εκτός από έξυπνοι είμαστε και μύστες της ελεύθερης οικονομίας.
Με τον τρόπο αυτόν γίνονται η πυρίμαχος "ζώνη" της Αθήνας. Κατηγορούν την Αθήνα οι ευνοημένοι της, για να μην προλάβουν να το κάνουν οι αδικημένοι. Η "φωτιά" της διαμαρτυρίας στη Βόρεια Ελλάδα σταματά κάπου στην Εγνατία και δεν πάει παρακάτω. Γι' αυτόν τον λόγο είναι γι' αυτούς κεφάλαιο η ευφράδεια λόγου, η αυστηρή εικόνα, η ηθική ή η γενναιότητα. Πρέπει όλα αυτά να τα δείχνουν με τον πιο μεγαλοπρεπή τρόπο, για να "καπελώνουν" όλους τους υπόλοιπους. Αυτοί θα "μαλώσουν" τους υπόλοιπους βορειοελλαδίτες, αν τους παρακάμψουν κι αρχίσουν να κατηγορούν οι ίδιοι.
Θα κατηγορήσει ο αγράμματος Φλωρινιώτης ή ο Δραμινός την Αθήνα, όταν το κάνει τόσο "άψογα" ο πανεπιστημιακός της Θεσσαλονίκης; Ο "κολλητός" του Μητροπολίτη; Αυτός ο οποίος "κατατρόπωσε" τους Σκοπιανούς στο Βελίδειο; Αυτός, που μόλις γύρισε από το Άγιο Όρος με τη "φώτιση"; Αυτός, που, μετά από σκληρές κι επίπονες έρευνες δεκαετιών, ανακάλυψε ότι στη Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή η μπουγάτσα από τα αρχαία χρόνια;
Αυτό είναι το όλο μυστικό. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, αλλά οι μισθοί να πέφτουν. Δεν ενοχλούν ποτέ τα πραγματικά συμφέροντα. Δεν καταγγέλλουν ποτέ τις πραγματικές αδικίες. Έρευνες, συγκρούσεις και εντάσεις υπάρχουν μόνον εκεί όπου δεν "θίγουν" τα αφεντικά. Γι' αυτόν τον λόγο η "ομφαλοσκόπηση" είναι η απόλυτη εξειδίκευση της Θεσσαλονίκης. Ολόκληρη συμπρωτεύουσα και ο μόνος άνθρωπος ο οποίος είναι επώνυμος από τη δουλειά του και όχι από το δημόσιο πόστο του είναι ένας φουκαράς φωτογράφος. Έχουν "αποξηράνει" όλους τους χώρους όπου μπορεί να διακριθεί κάποιος με τις ικανότητές του και όχι με διορισμό. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ελάχιστο πεδίο ελεύθερης δραστηριότητας. Ζαχαροπλάστες, τραγουδιστές και γυράδες είναι τα πιο ισχυρά αυτοδημιούργητα και αυτοδύναμα "τέκνα" της.
Γι' αυτό λέμε ότι, αν δεν τους γνωρίζεις, είναι πολύ εύκολο να σε εντυπωσιάσουν με την ηθοποιία τους. Αν όμως τους γνωρίζεις, κάνεις αυτό το οποίο κάνει και η Αθήνα. Δεν τους υπολογίζεις. Γιατί; Γιατί όλα αυτά είναι ένα θέατρο. Είναι πολύ μικροί και πολύ δειλοί για να σε απειλήσουν. Είναι πολύ εύκολο να τους τρομοκρατήσεις. Μια κρατική θέση ή μια σίγουρη προαγωγή ν' απειληθεί και οι "γενναίοι" του Βορρά πέφτουν στα γόνατα.
Η πιο θεαματική απόδειξη αυτού που λέμε είναι η περίπτωση της θέσης του διοικητή του Αγίου Όρους. Μόνον αυτήν τη θέση είχε ως "αποκλειστικότητα" η Θεσσαλονίκη. Τη θέση, η οποία προϋπέθετε να είσαι Θεσσαλονικιός και πανεπιστημιακός για να την πάρεις. Προφανώς οι "ήρωες" είπαν στην Αθήνα ..."ως εδώ και μη παρέκει", η θέση αυτήν μας ανήκει δικαιωματικά.
Όταν η Αθήνα χρειάστηκε αυτήν τη θέση, την πήρε, χωρίς να τους υπολογίσει. Όταν αυτή η θέση θα απέδιδε χρήματα από ευρωπαϊκά "πακέτα" και όχι μόνον γνωριμίες με "πνευματικούς" και διορισμούς στο δημόσιο, η Αθήνα τους "έγραψε" κανονικά. Δεν χρειάστηκε ούτε καν να δικαιολογήσει την πράξη της. Με "φιρμάνι" τους ανακοίνωσε το όνομα του νέου Διοικητή. Δεν χρειάστηκε να τους υπολογίσει ούτε καν στο τυπικό επίπεδο.
Δεν αναζήτησε καν έναν δικό της άνθρωπο από τη Θεσσαλονίκη. Δεν σεβάστηκε ούτε την προδιαγραφή για το μορφωτικό επίπεδο του Διοικητή. Ο απόφοιτος δημοτικού Ψυχάρης πήρε τη θέση και οι "γενναίοι" λούφαξαν. Ούτε κουβέντα δεν τόλμησαν να πούνε. Αυτή είναι η κατάσταση. Ολόκληρη η Βόρειος Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη υπολειτουργούν, γιατί αυτοί λειτουργούν υπέρ των αθηναϊκών "διαπλεκομένων" συμφερόντων.
Από παλιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«ΠΑΣΟΚ – ΜΙΑ ΟΡΦΑΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΗΓΕΣΙΑ»
0 ΣΧΟΛΙΑ:
Δημοσίευση σχολίου